Major Tepić: Podvig o kom se i danas priča

Tom prilikom su stradali i on i devetnaestogodišnji vojnik Stojadin Mirković, koji, uprkos Tepićevoj naredbi, nije htio da se preda.

"Jednom ljudi daju reč, ona ostaje ili se pogazi. Ja sam dao reč da ću da branim ovu zemlju, ako joj bude teško", ovo je, između ostalog, napisao u poslednjem pismu major Milan Tepić.

Predsedništvo SFRJ je krajem 1991. godine proglasilo majora Milana Tepića narodnim herojem, jedinim u poslednjem ratu.

Njegovo ime danas nose ulice i kasarne u gradovima širom Srbije i Srpske, a u njegovu čast Vojska Srpske je ustanovila poseban Orden za zasluge u ratu.

Brojne ulice u gradovima Srpske i Srbije danas nose ime majora Milana Tepića. U Komlencu, kod Kozarske Dubice, Tepićevom rodnom mestu, svake godine se obilježava dan njegove herojske pogibije.

Vojnik Stojadin Mirković je 1999. godine odlikovan posthumno Ordenom za zasluge u oblasti odbrane i bezbednosti prvog stepena.

Njegovi posmrtni ostaci su u julu 1995. godine sahranjeni u rodnom selu Donje Leskovce kod Valjeva, gde mu je 2013. godine otkrivena i spomen-bista.

Pre nekoliko godina grad Valjevo mu je dodelio najveće priznanje "Septembarsku povelju", a i jedna ulica u tom gradu nosi njegovo ime.

Za zločine nad pripadnicima JNA, u to vreme jedine legalne i regularne vojske u državi SFRJ, u čijem je sastavu u to vreme formalno-pravno bila i Hrvatska, još niko nije osuđen.

Napad hrvatskih zengi na pripadnike JNA u garnizonu Bjelovar, koji su bili već 15 dana pod totalnom blokadom, počeo je ujutro u 7.20 časova, 29. septembra 1991. godine.

Pošto je izostala pomoć viših komandi JNA, pripadnici JNA su se predali, ali je predsednik Kriznog štaba Bjelovara Jure Šimić izdvojio pukovnika JNA Rajka Kovačevića i njegove pomoćnike potpukovnika Miljka Vasića i kapetana prve klase Dragišu Jovanovića.

Šimić ih je, prema saznanjima Informaciono-dokumentacionog centra "Veritas", odveo pedesetak metara dalje od stroja vojnika JNA, koji su bili skinuti do pojasa, i lično u svakoga ispalio po dva metka iz pištolja, usmrtivši ih na licu mesta.

Sutradan su, po Šimićevoj naredbi, građani Bjelovara obilazili zauzetu kasarnu, u kojoj su bili izložena tela ubijenih oficira, koje su u mimohodu skrnavili pljuvanjem i mokrenjem po njima.

Osim ove trojice oficira, u toj kasarni poginula su još šestorica pripadnika JNA (Zoran Krstić, Šukri Keljani, Ljubiša Lazić, Nedeljko Jovetić, Ejupi Bertoli i Goran Radovanović), a zarobljeno je 59 oficira, podoficira i građanskih lica na službi u JNA i oko 250 vojnika.

Oni su, nakon fizičkih i psihičkih zlostavljanja u logorima u Bjelovaru, razmenjeni 9. novembra iste godine u Bosanskom Šamcu.

Sa njima je bio i civil Savo Kovač iz Bjelovara, kojeg su dan ranije uhapsili u njegovom stanu pod optužbom da je "snajperista", koji je, iako je zadobio tri prostrelne rane, preživio streljanje.

Vojno tužilaštvo u Beogradu 1992. godine podiglo je optužnicu protiv Jure Šimića i njegovih saradnika, ali Haški tribunal nije otvorio službenu istragu u ovom slučaju, nego je 2006. godine dokumentaciju ustupio tužilaštvu u Bjelovaru.

Sud u Bjelovaru je 2010. godine pokrenuo istragu zbog ratnog zločina nad ratnim zarobljenicima protiv Jure Šimića, ali je optužnicu protiv njega konačno podigao sud u Rijeci 2014. godine.

Heroj Milan Tepić dobio spomenik u Beogradu

Prema optužnici, zarobljene oficire, po Šimićevoj naredbi, ubili su za sada nepoznati "pripadnici hrvatskih vojno-policijskih snaga".

Za ubistvo šestorice zarobljenih rezervista JNA i pokušaj ubistva jednog civila, u septembru 2001. godine optužena su četvorica pripadnika belovarske policije Luka Markešić, Zdenko Radić, Zoran Maras i Ivan Orlović zbog ratnog zločina protiv ratnih zarobljenika i civila.

Nakon šest suđenja tokom 10 godina pred četiri različita suda, optuženi su presudom suda u Zagrebu 2011. godine oslobođeni optužbe, "jer dela za koja se terete, izmenjenom optužnicom, po zakonu nisu krivična dela".