Filozof i sociolog, akademik Mihailo Đurić preminuo je u 86. godini u Beogradu, saopštio je danas Pravni fakultet u Beogradu.
Đurić je rođen 1925. godine u Šapcu. Studirao je pravo, filozofiju i klasičnu filologiju na Pravnom fakultetu i Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu.
Doktorirao je 1954. sa tezom "Ideja prirodnog prava kod grčkih sofista" i iste godine je na beogradskom Pravnom fakultetu izabran za asistenta, a za redovnog profesora 1969.
Godine 1972. osuđen je na devet meseci strogog zatvora, zbog kritike ustavnih amandmana, zbog čega je izgubio radno mesto na fakultetu.
Svoj naučni rad je produžio u Institutu društvenih nauka u Beogradu, od 1974. do 1990, radeći kao naučni savetnik, da bi se 1990. vratio na Pravni fakultet gde je naredne, 1991. penzionisan.
Na Pravnom fakultetu je držao predavanja iz istorije političkih teorija, sociologije, teorije države i prava i metodologije društvenih nauka. Predavao je na fakultetima u Sarajevu, Zagrebu, Nišu i kao gostujući profesor na nemačkim i austrijskim univerzitetima.
Bio je član Saveta redakcije časopisa "Praksis", član Upravnog odbora Korčulanske letnje škole, Upravnog odbora Srpske književne zadruge, direktor godišnjih kurseva o Ničeovoj filozofiji u Dubrovniku, pokretač i glavni urednik časopisa "Filozofski godišnjak".
Đurić je član Srpske akademije nauka i umetnosti i Evropske akademije nauka i umetnosti u Salcburgu. Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda (1990) i Međunarodne nagrade "Prof. Luiđi Tartufari" Nacionalne akademije nauka Republike Italije.
Kao naučnik i filozof, Đurić je tokom pola veka objavio više knjiga, na stotine članaka, rasprava i priloga u domaćim i stranim časopisima.
Povodom njegovog 70. rođendana objavljen je međunarodni zbornik radova "Kriza i perspektive filozofije", a u čast njegovog 80. rođendana "Mišljenje u vrtlogu našega vremena".
JP "Službeni glasnik" i Pravni fakultet u Beogradu objavili su 2009. "Sabrane spise Mihaila Đurića" u 12 knjiga.
Mesto i vreme sahrane biće naknadno saopšteni.
(Tanjug)
Doktorirao je 1954. sa tezom "Ideja prirodnog prava kod grčkih sofista" i iste godine je na beogradskom Pravnom fakultetu izabran za asistenta, a za redovnog profesora 1969.
Godine 1972. osuđen je na devet meseci strogog zatvora, zbog kritike ustavnih amandmana, zbog čega je izgubio radno mesto na fakultetu.
Svoj naučni rad je produžio u Institutu društvenih nauka u Beogradu, od 1974. do 1990, radeći kao naučni savetnik, da bi se 1990. vratio na Pravni fakultet gde je naredne, 1991. penzionisan.
Na Pravnom fakultetu je držao predavanja iz istorije političkih teorija, sociologije, teorije države i prava i metodologije društvenih nauka. Predavao je na fakultetima u Sarajevu, Zagrebu, Nišu i kao gostujući profesor na nemačkim i austrijskim univerzitetima.
Bio je član Saveta redakcije časopisa "Praksis", član Upravnog odbora Korčulanske letnje škole, Upravnog odbora Srpske književne zadruge, direktor godišnjih kurseva o Ničeovoj filozofiji u Dubrovniku, pokretač i glavni urednik časopisa "Filozofski godišnjak".
Đurić je član Srpske akademije nauka i umetnosti i Evropske akademije nauka i umetnosti u Salcburgu. Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda (1990) i Međunarodne nagrade "Prof. Luiđi Tartufari" Nacionalne akademije nauka Republike Italije.
Kao naučnik i filozof, Đurić je tokom pola veka objavio više knjiga, na stotine članaka, rasprava i priloga u domaćim i stranim časopisima.
Povodom njegovog 70. rođendana objavljen je međunarodni zbornik radova "Kriza i perspektive filozofije", a u čast njegovog 80. rođendana "Mišljenje u vrtlogu našega vremena".
JP "Službeni glasnik" i Pravni fakultet u Beogradu objavili su 2009. "Sabrane spise Mihaila Đurića" u 12 knjiga.
Mesto i vreme sahrane biće naknadno saopšteni.
(Tanjug)
