Specijalni sud u Beogradu osudio je na tri godine zatvora nekadašnjeg direktora Savezne uprave carina Mihalja Kertesa zbog učešća u švercu cigareta tokom devedesetih godina. Optužba protiv Siniše Stojičića odbačena je zbog zastarelosti.
Na po dve godine zatvora osuđeni su bivši pripadnik ekipe vanrednih mera kontrole Carine Nebojša Nikolić i Zdravko Hristov.
Pored Stojičića sud je zbog zastarelosti krivicnog gonjrnja odbio optužbu i protiv bivšeg načelnika SUP-a Zaječar Nenada Živadinovića i vlasnika sokobanjske firme "Deks" Dejana Milenovića.
Stojičić je brat pokojnog generala srpske policije i načelnika javne bezbednosti Radovana Stojičića Badže koji se u optužnici pominje kao jedan od organizatora grupe, jer je zloupotrebnom službenog položaja sprečavao da bude otkriven šverc duvana, ali protiv njega postupak nije vođen, jer je ubijen 1997. godine.
Ovi je druga prvostepena presuda, koja je nakon ponovljenog suđenja izrečena Stojičićevoj grupi.
I na ovu presudu optuženi i tužilaštvo imaju pravo da se žale Apelacionom sudu u Beogradu koji je zimus ukinuo prvu presudu kojom je Stojičić bio osuđen na pet godina zatvora.
Radovan Stojičić Badža je ubijen 11. aprila 1997. godine u restoranu "Mama mia" u Beogradu, više godina pre pokretanja istrage u tom slučaju, a to ubistvo do danas nije rasvetljeno.
Optuženi se terete da su učestvovali u švercu duvana od 1996. do 1998. godine i pribavili protivpravnu imovinsku korist od 9,9 miliona dinara.
Optužnica tereti braću Stojičić da su organizovali kriminalnu grupu koja je od 1996. do 1998. godine preko Sinišinog preduzeća "R 5 kompani" uvozila cigarete uz pomoć zaposlenih u Carini, koji su im omogućavali da robu uvezu bez carinskog evidentiranja.
Pomoć je pristizala i od policijskih čelnika, koje je kako se navodi u optužnici, organizovao Radovan Stojičić, tadašnji general srpske policije i načelnik javne bezbednosti, a njihov zadatak je bio da sprečavaju bilo kakvu kontrolu poslovanja preduzeća njegovog brata.
Cigarete su, prema optužnici, lažno deklarisane kao toalet papir, kako bi bile unete u zemlju.
Krijumčarenje se, prema onome što je poznato, odvijalo preko graničnog prelaza Vrška čuka, a završavale su u privatnim magacinima Stojičićeve firme. Odatle su rasturane po gradovima Srbije, uglavnom za uličnu prodaju.
