Trivo Inđić rođen je 1938. u bosanskoj Krajini, Lušci Palanki kod Sanskog mosta. U Drugom svetskom ratu je izgubio oba roditelja, oca palog prvoborca, majku u zbegu, pa je nakon sirotišta u Splitu nastavio školovanje u Beogradu.
Diplomirao je na Pravnom fakultetu, magistrirao sociologiju i bio asistent Ljubomira Tadića, član grupe "Praksis" i jedan od pokretača Korčulanske filozofske škole. Izbačen je iz SKJ 1968.
SDB mu je oduzeo pasoš u periodu 1973-1978, nakon što je izbačen sa Filozofskog fakulteta u Beogradu uz grupu profesora među kojima su Mihailo Marković, Ljubomir Tadić, Zagorka Golubović, Svetozar Stojanović, Miladin Životić, Dragoljub Mićunović i Nebojša Popov.
Kao društveno-politički "nepodoban", Trivo Inđić je kasnije radio u Zavodu za proučavanje kulturnog razvoja, Institutu za međunarodnu politiku i privredu i u Institutu za evropske studije u Beogradu. Od 1992. do 1994. bio je pomoćnik ministra za prosvetu i kulturu u Saveznoj vladi Jugoslavije.
Posle pada režima Slobodana Miloševića Trivo Inđić bio je ambasador SRJ u Španiji od 2001. do 2004. potom i politički savetnik predsednika Srbije Borisa Tadića od 2004. do 2012.
Bio je bliski saradnik i prijatelj tri predsednika SRJ-Srbije nakon 1999. i lično poznavao Džona Kenedija, Eriha Froma, Če Gevaru i Aljendea.
Bio je cenjeni hispanolog i stručnjak za Južnu Ameriku i ostavio iza sebe veliki opus knjiga i radova iz širokog polja društvenih nauka.
Govorio je engleski, španski, ruski, italijanski i francuski.
Preminuo je posle duže bolesti 10. maja 2020. u Beogradu.