Jovan Vladimirbio je vladar Duklje, najistaknutije srpske kneževine tog doba, od oko 1000. do 1016. godine. Njegova vladavina odvijala se tokom rata između Vizantije i Samuilovog carstva.
Vladimir je bio u savezništvu sa Vizantijom što mu ipak nije pomoglo da zaštiti svoju zemlju od cara Samuila, koji je osvojio Duklju 1009/1010 godine, a njega utamničio u Prespi, mesto na jugozapadu današnje Severne Makedonije. Prema Letopisu Popa Dukljanina, Teodora Kosara (Samuilova ćerka), je zavolela zarobljenog kneza i izmolila je oca da je uda za njega. Car je dao Teodoru za ženu Vladimiru, a zatim svog novopečenog zeta vratio na dukljanski presto da vlada kao njegov vazal.
Prema predanju, ovo spada u narodnu verziju koja je ulepšana i romantizovana verzija braka iz interesa. U stvarnosti, prema navodima istoričara, ovaj brak je rezultat političke procene Samuila koji je smatrao da će mu Vladimir kao zet biti verniji i korisniji vazal. Rešivši na ovaj način pitanje Duklje, car se mogao bolje koncentrisati na Makedoniju i Tesaliju, gde je i bilo glavno žarište sukoba sa Vizantijom. Nakon oslobođenja, Vladimir se vratio na presto povevši sa sobom i kraljicu. On i Teodora su živeli u skladnom braku, ali nisu imali dece.
Krst čuva ista porodica iz Bara vekovima unazad
Postoji relikvija koja je vezana za Svetog Jovana Vladimira a ona se odnosi na krst za koji se veruje da ga je držao u rukama kada su ga pogubili. Taj krst se tradicionalno čuva u porodici Andrović iz Veljih Mikulića kod Bara. Svake godine na Trojičin dan iznosi se pred litijom na vrh planine Rumije. Sveti Jovan Vladimir se smatra nebeskim zaštitnikom ovog grada.
Prema narodnom predanju, Vladimir se pamti kao pobožan, pravedan i miroljubiv vladar. Ništa ne ukazuje na to da je Vladimir na bilo koji način učestvovao u ratnim naporima svog tasta. Taj rat je kulminirao 1014. godine vizantijskom pobedom nad Samuilom.
Car je nedugo nakon toga preminuo, a po naređenju njegovog sinovca Jovana Vladislava, koji je preuzeo vlast nad carstvom 1015. godine, Vladimir je na prevaru ubijen 22. maja 1016. godine. Odrubljena mu je glava ispred jedne crkve u Prespi, gde je i sahranjen. Nedugo potom priznat je za sveca i mučenika i tako je postao prvi srpski svetac. Kosara je, prema predanju, prenela njegove mošti u manastir Bogorodice Krajinske, u crkvu blizu njegovog dvora na jugoistoku Duklje. Od 1381. godine mošti su čuvane u manastiru Svetog Jovana Vladimira kod Elbasana, a od oko 1995. godine u Sabornoj crkvi u Tirani, sedištu Albanske pravoslavne crkve.
(MONDO/Istorijski zabavnik)