NOĆ STRAVE: Kuća smrti i skalpirani leš Dare Vujnović

Na suđenju, koje je potrajalo sve do 2013, pravosnažno su osuđena obojica optuženika: Nikola Ivanković na 15 i Enes Viteškić na 11 godina zatvora.

Iako je proteklo dvadestosam godina od zločina u Paulin Dvoru, hrvatsko pravosuđe za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premeštanje posmrtnih ostataka žrtava.

Po popisu stanovništva u RH iz 1991. u Paulin Dvoru je živelo ukupno 168 stanovnika: 147 Srba, 9 Jugoslovena, 4 Hrvata i 8 ostalih. Po popisu stanovništva u RH iz 2011. godine u tom selu je živelo ukupno 76 žitelja, bez navođenja nacionalne pripadnosti.

Prosečna starost likvidiranih bila je 64 godina, a među njima je bilo osam žena i četiri bračna para.

Oni su u toj kući bili u nekoj vrsti kućnog pritvora.

Samo iz porodice Katić ubijeni su Dmitar (82), njegovi sinovi Milan (59) i Petar (54), snaha Bosiljka (47) i rođaka Draginja (69).

Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odveženo sa mesta zločina i skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je “grobnica” prekrivena starim rashodovanim vozilima, dok je na mestu zločina ostavljen skalpirani leš Vujnović Dare (57), koja je zetečena i ubijena van “kuće smrti", saopštio je Veritas.

Ujutro su zločinci kuću Andrije Bukvića, u cilju uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom. Istoga dana iz svoje kuće, koja je bila pod stražom, nestala je bolesna i nepokretna starica Lapčević Milka (81), čije je telo početkom marta 1992. godine pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, na udaljenosti od oko 2,5 kilometra od njene kuće.

O ovom zločinu ubrzo je doznao i komadant operativne zone, puk. Karl Gorinšek, i odmah o svemu obavestio Glavni štab HV-a i “pro forme” naredio istragu, koja se pretvorila u strogo čuvanu tajnu.

O ovom zločinu se ponovo počelo govoriti tek krajem novembra 1996. kada su se oko skladišta Lug počeli vrzmati haški istražioci, zbog čega je tadašnji komadant Drugog zbornog područja, general Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izvještajne službe (HIS), Miroslava Tuđmana, tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka.

Pod nadzorom Siguronosno - informativne službe (SIS), na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojem je na čelu bio bojnik (major) Ante Glavan, transport posmrtnih ostataka, spakovanih u belu plastičnu burad, sredinom januara 1997. obavila je Karlovačka inženjerijska brigada HV-a.

Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava, na lokaciji Rizvanuša na Velebitu u blizini Gospića, oko 500 kilometara udaljenoj od primarne grobnice, pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine.

Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili I finansirali.

Posmrtni ostaci Lapčević Milke ekshumirani su u junu 2006. godine sa Centralnog groblja u Osijeku, a identifikovana je u oktobru iste godine i sahranjena na istom groblju.

Žrtve (ubijeni): Jovan Gavrić (1936), Boja Grubišić (1917), Anđa Jelić (1950), Boško Jelić (1944), Bosiljka Katić (1944), Dmitar Katić (1909), Draginja Katić (1922), Milan Katić (1933), Petar Katić (1937), Dragutin Kečkeš (1939), Milan Labus (1941), Milka Lapčević (1910), Vukašin Medić (1923), Milica Milović (1934), Spasoja Milović (1933), Milena Rodić (1928), Božidar Sudžuković (1913), Marija Sudžuković (1914), Darinka Vujnović (1934).