U prisustvu vojske Kraljevine Srbije, po proterivanju austrougarskih trupa, odluku o ujedinjenju izglasalo je 160 poslanika Podgoričke skupštine, a taj dokument je predviđao da se Crna Gora ujedini sa Srbijom u jednu državu pod dinastijom Karađorđević.

Prema odluci Podgoričke skupštine, crnogorski suveren - kralj Nikola zbačen je sa prestola.

Odluka Podgoričke skupštine od 26. novembra o ujedinjenju Crne Gore sa Srbijom bila je uvod u proglašenje zajedničke države Srba, Hrvata i Slovenaca 1. decembra u Beogradu.

Crna Gora je na početku Prvog svetskog rata stala na stranu saveznika, da bi 1916. godine bila okupirana od Austrougarske a potom i kapitulirala.

Kralj Nikola i crnogorska vlada emigrirali su tada iz zemlje, a 1918. godine u Crnu Goru dolaze savezničke i srpske trupe koje je oslobađaju od austrougarske okupacije.

Crna Gora nije učestvovala na Mirovnoj konferenciji u Versaju posle Prvog svetskog rata a zahtev kralja Nikola Pariskoj konferenciji da se povrati njena nezavisnost je odbijen.

Odmah nakon odluke Podgoričke skupštine o ujedinjenju, u Crnoj Gori je izbila takozvana Božićna pobuna pristalica svrgnutog kralja Nikole i konfederalnog jugoslovenskog ujedinjenja pod tuđom dinastijom.

Tu pobunu, uz pomoć saveznika, guši srpska vojska, a oružane borbe crnogorskih komita nastavljaju da traju sve do 1924. godine kada oni konačno prihvataju amnestiju kralja Aleksandra Karađorđevića.

Međunarodna posmatračka komisija, sastavljena od više članova iz različitih država, diplomatski je saopštila da su odluke Podgoričke skupštine odražavale većinsku volju stanovništva tadašnje Crne Gore.

Crna Gora i Srbija bile su u raznim oblicima zajedničke im države 88 godina, odnosno sve do referendum 21. maja 2006. godina, na kojem je izglasana crnogorska nezavisnost, čime je i Srbija ponovo postala samostalna država.