Malo Barana, a još manje ostalih, zna da centar ovog grada nosi ime po palati koju je sagradio srpski monarh Petar Karađorđević na placu koji je njegov tast Kralj Nikola Petrović prethodno poklonio vojvodi Miljanu Vešoviću.
Letnji dvorac Kralja Nikole najstarija je, a po mnogima i dalje najlepša građevina u Baru.
Palata u kojoj je duže od pet decenija smešten Zavičajni muzej najvećeg crnogorskog primorskog grada, sazidana je 1885. godine na ruševinama nekadašnjeg Selim-begovog saraja koji je dignut u vazduh tokom opsade Bara 1877.
Ako je verovati izvorima Gavra Vukovića, koji je krajem 19. veka bio ministar spoljnih dela Knjaževine Crne Gore, za rušenje palate Selim-bega Mustafagića, poslednjeg turskog gospodara Bara, bio je odgovoran niko drugi do poslednji monarh Crne Gore, u to vreme sa titulom Knjaza Nikola i Petrović.
Preciznije, čuveni Vojvoda pop Ilija Plamenac koji je od Knjaza dobio komandu da, u strogoj konspiraciji, “posoli” palatu barutom.
Razlog dizanja palate turskog bega, međutim, nije bio nikakav patriotski diverzantski podvig čuvenog crmničkog junaka, niti ingeniozni strateški plan crnogorskog vladara tokom oslobađanja Bara. Jer, centar grada i njemu sva turska činovnička i vojna uprava koju su Crnogorci pokušavali da isteraju nalazio se u bedemima srednjevekovne tvrđave uvučene pet kilometara od obale u brdima. Dok je Selim-begov saraj bio tik iznad najlepše peščane plaže barskog zaliva, gde se danas nalazi centar Bara Topolica.
Gavro Vuković u svojim memoarima piše da je Knjaz Nikola tokom tromesečne opsade barske tvrđave često gledao ka palati Selim Bega na peni od mora, diveći joj se kako sija.
Vuković piše da je “u tim momentima posmatranja” Selim-begove palate na Topolici iz Beča stigla depeša da je Srbija ponovo stupila u rat protiv Turske te da se knjaz “prepao” da “Srbijanci ne pošalju jedno odeljenje vojske preko Sandžaka” i zauzmu Bijelo Polje i Berane.
“Pošto je crnogorska vojska obsadila 'barsku tvrđavu', knjaz Nikola ologorio je na turskoj karauli Ribnjiku, odakle je posmatrao čarobnu panoramu barsku. Odatle je ugledao Selim-begov kijosk da se bijeli na morskoj obali, kao galeb. Izdaleka, Kijosk izgledaše malen, samo što bijaše na prelijepom mjestu”, piše Vuković u svojim memoarima.
Na ovu vest, Knjaz Nikola reagovao je munjevito pozvavši u pomoć u to doba jednog od najboljih i najumnijih crnogorskih vojskovođa, čuvenog vojvodu Miljana Vukovog Vešovića.
“Stoga pozva vojvodu Miljana da s iste stope hita u Vasojeviće, dastupi u odnošaje sa komandantom srpskiih trupa I da mu spreči prelazak preko reke Lješnice, put Berana. Pre kretanja, pozva ga da mu dadne hitne instrukcije, pada bi ga obodrio da brani svoje inspiacije, u prisustvu mnogo glavara reče: 'Vidiš li, vojvoda, onu bijelu kulu kod mora, darivam ti ju, dau njoj odmaraš tvoje zaslužne kosti kad ostariš'. Vojvoda Miljan hitno pođe u Vasojeviće, bezda je izbliza vidio taj Knjažev dar. Koliko su god crnogorski glavari zavidljivi jedan prema drugome, ipak su oduševljeno priznali da je vojvoda Miljan zaslužio, jer je smatran za prvog meću prvijema”, napisao je Vuković.
Vojvoda Miljan, međutim, nije imao priliku da odmori junačke kosti pred kraj života u palati turskog bega smeštenoj u rajskom ambijentu Barskog zaliva. Prema rečima ministra spoljnjih dela i prvog crnogorskog pravnika Gavra Vukovića, knjaz se ubrzo nakon što je poklonio palate vasojevićkom vojvodi, predomislio.
“Knjaz, čim se opustio kod svog odavno željenog mora, najprije ušao je u Selim-begov kijosk. Veličina i ljepota kijoska frapirala ga je. Taj kijosk, tak lijep, a još sa gledišta istorijskog, od hercega Šćepana, Knjaz je zamislio da bi dostojan bio za njegovo obitovanje. Stoga se odmah pokajao što ga je onako demonstrativno darovao vojvodi Miljanu. Pošto je proveo nekoliko noći u njem, još bolje mu se dopao”, napisao je Vuković.
Po njegovom sećanju, Knjaz Nikola je “nemogav trgnuti svoju knjaževsku riječ da uzme kijosk za sebe” pozvao svojeg “u svemu povjerenika” vojvodu popa Iliju Plamenca i naredio mu da “pošto mrkne dade unijeti bačvu praha,pa da lagumiše kijosk”.
Vuković u svojim memoarima piše da je vojvoda pop Plamenac rado izvršio Knjaževu naredbu te da se u noći 28. novembra 1877. godine osetio jak potre. Ujutro se, piše Vuković, “na opšte iznenađenje vidio kijosk do temelja srušen”.
“I zaista, na cijeloj barskoj obali Knjaz nije mogao naći ljepšega mjesta od razvaline Selim-begovog kijoska, dau dar dadne Karađorđevićima za podizanje nove vile”, piše Vuković u svojim memoarima, u odeljku “Karađorđevići u Crnoj Gori”.
Priču o palati Vuković završava opaskom da se Knjaz nije osvrtao da li vojvoda Miljan ”ima kakvo pravo na razvalinama kijoska”.
Plac na kojem je počivala palata poslednjeg turskog gospodara Bara, knjaz Nikola će kao svadbeni poklon pokloniti kasnije svojoj ćerki Zorki i zetu Petru Karađorđeviću. Kako budući srpski kralj u to vreme nije mogao da se skrasi u rodnoj Topoli zbog sukoba sa tada vladajućom srpskom dinastijom Obrenovića, on će svoj bračni život sa ćerkom crnogorskog monarha započeti na Cetinju.
Ubrzo nakon što je dobio na poklon plac u Baru na njemu će sagraditi vilu za stanovanje koja je nazvana Topolica, po rodnom mestu Karađorđevića – Topoli.
Po vili Topolica, kasnije letnjem dvorcu Kralja Nikole, i danas se zove deo barskog zaliva uz obalu na kojem se danas nalazi centar grada.
Vila Topolica bila je u to vreme jedina građevina u ovom delu barskog zaliva. Bračni par Karađorđević , međutim, nije dugo boravio u svojoj palati jer je nakon svađe sa knjazom Nikolom, koji je naprasno prestao da podržava njegove dinastičke pretenzije u Srbiji nakon abdikacije Milana Obrenovića u Beogradu, Petar odselio u Švajcarsku a vilu Topolicu prodao crnogorskom knjazu za 100.000 franaka.
Vila Topolica se prvobitno sastojala od prizemlja, sprata i malog podruma. Nakon što ju je otkupio od svog zeta, Knjaz Nikola je dao da se na palati dogradi mansandra a kasnije i nova zidana ograda u kojoj se i danas nalazi jedan od najlepših parkova u Crnoj Gori.
Palata je nakon toga dobila još raskošniju formu a u skladu sa novom funkcijom letnjeg dvora krajem 19. veka u neposrednj blizini sagrađena su dva nova objekta – dvorska kapela i “mali dvorac”. Nakon krunisanja Nikole I Petrovića u kralja Crne Gore 1910. godine uz palate je dograđena balska dvorana koja je zdanju dala izgled pravog dvorca.
Vilu Topolica ili Letnji dvorac Kralja Nikole je projektovao hrvatski arhitekta Josip Slade koji je na poziv crnogorskog vladara pune dve decenije projektovao niz važnih zdanja među kojima su i Zetski dom i zgrada austrougarskog veleposlanstva na Cetinju, odnosno Dvorac knjaza Nikole u Nikšiću. Podignuta je u duhu rezidencijalnih objekata tog vremena, sa arhitektonskim elementima stilova neorenesanse i neoklasicizma.
Palata je odlukom Podgoričke skupštine iz 1918. godine konfiskovana od Kralja Nikole, nakon čega je dvorski kompleks utonuo u zapuštenost a 1927. godine nameštaj iz Dvora je predat na korišćenje i čuvanje Arhibiskupiji barskoj.
Nakon Drugog svetskog rata, dvorac i okolni objekti korišćeni su kao stambeni prostori, a jednom periodu u njemu je bila smeštena i gradska biblioteka i radnički univerzitet. Zbog zauzetosti drugih prostorija, barski Zavičajni muzej osnovan 1959. godine dugo je funkcionisao samo u jednoj kancelariji na prvom spratu. Iseljavanje stanara i pratećih institucija trajalo je do 1977. godine, kada je muzej izradio stalnu postavku.
Dve godine kasnije palata je oštećena u katastrofalnom zeljotresu, nakon čega je renovirana do 1984. godine, kada su i svorac, okolni objekti i park zasijali starim sjajem, ali u novom koloritu.
Fasade palate prekrečene su u crvenu boju, a tek 2007. godine im je vraćena oker nijansa po kojoj je dvorac bio prepoznatljiv u godinama svog najvećeg istorijskog sjaja.
