Praviteljstvujušči sovjet srpski, prvi organ izvršne vlasti u Srbiji, osnovan je na današnji dan pre 206 godina.
Centralna ceremonija obeležavanja ove godišnjice održana u je u spomen kompleksu u Velikom Boraku kod Barajeva, a predstavnici Vlade i Odbora za negovanje tradicija oslobodilačkih ratova Srbije postavili su vence kod spomenika knezu Simi Markoviću.
Praviteljstvujušči sovjet srpski, prvi organ izvršne vlasti u ustaničkoj Srbiji i preteča savremene Vlade Republike Srbije, osnovan je 27. avgusta 1805. godine u kući kneza Sime Markovića u selu Veliki Borak kod Barajeva.
Osnivanje Sovjeta bio je jedan od najznačajnijih poteza ustaničkih prvaka predvođenih Karađorđem, a sve sa ciljem postepene uspostave organa izvršne vlasti u jednoj državi u nastajanju.
Za prvog predsednika Sovjeta izabran je prota Mateja Nenadović, a za sovjetnika Beogradske nahije Pavle Popović iz Vranića.
Sovjet se sastojao od 12 izabranih predstavnika iz 12 nahija, među kojima se predsednik birao svakog meseca, a od 1811. godine u Sovjet su uvedeni i ministri, tadašnji popečitelji.
Oni su, takođe, birani iz reda članova Sovjeta, a bili su zaduženi za vojsku, finansije, pravdu, prosvetu, crkvu, inostrane i unutrašnje poslove.
Uz Skupštinu ustaničkih prvaka, Sovjet je predstavljao prvi stalni organ vlasti i, mada je delovao samo nekoliko godina, njegova je ogromna važnost u tome što je označio početak obnove srpske državnosti nakon viševekovne otomanske vladavine.
Prvo sedište Sovjeta bilo je u manastiru Voljavča pod Rudnikom, a ubrzo zatim u manastiru Bogovađe, gde je ovaj organ izradio svoj pečat, grb Srbije, krst sa četiri ocila, kao i grb drevne Trivalije, starog naziva za Srbiju.
Po oslobođenju Smedereva 1806, Sovjet se preselio u taj grad, a po oslobođenju Beograda 1807. godine u današnju srpsku prestonicu, gde je ostao do privremenog poraza Srbije 1813. godine.
Stvaranje Sovjeta bilo je izraz potreba oslobodilačke borbe srpskog naroda protiv turskog ropstva, tadašnjih unutrašnjih suprotnosti i političke borbe, kao i spoljnopolitičkih uticaja i borbe velikih sila oko ustaničke Srbije.
Prema istorijskim podacima, Karađorđe je pristao na osnivanje Sovjeta da bi mu pomogao oko složenih vojnoorganizacionih i spoljnopolitičkih problema, ali ga je jedan deo srpskih vojvoda shvatio kao sredstvo borbe protiv Karađorđa.
Mada je bio izložen borbama i ambicijama pojedinaca, potresan unutrašnjim i spoljnim neprilikama, Sovjet je stalno širio delokrug rada i objedinjavao napore ustanika u oslobodilačkoj borbi od Turaka.
Pored toga, Sovjet je stvarao uslove za brži ekonomski, kulturni i društveni razvoj Srbije i suzbijao nahijski separatizam.
Pod Karađorđem, Sovjet je imao istorijsku ulogu, jer se pored oslobođenja od Otomanskog carstva, borio i protiv feudalne podvojenosti i za konačnu pobedu buržoaske revolucije u Srbiji.
Pored prote Mateje Nenadovića, predsednici Sovjeta su bili i Mladen Milovanović (1808-1809), Jakov Nenadović (1809-1811), te Karađorđe Petrović (1811-1813).
(agencije/MONDO)
Praviteljstvujušči sovjet srpski, prvi organ izvršne vlasti u ustaničkoj Srbiji i preteča savremene Vlade Republike Srbije, osnovan je 27. avgusta 1805. godine u kući kneza Sime Markovića u selu Veliki Borak kod Barajeva.
Osnivanje Sovjeta bio je jedan od najznačajnijih poteza ustaničkih prvaka predvođenih Karađorđem, a sve sa ciljem postepene uspostave organa izvršne vlasti u jednoj državi u nastajanju.
Za prvog predsednika Sovjeta izabran je prota Mateja Nenadović, a za sovjetnika Beogradske nahije Pavle Popović iz Vranića.
Sovjet se sastojao od 12 izabranih predstavnika iz 12 nahija, među kojima se predsednik birao svakog meseca, a od 1811. godine u Sovjet su uvedeni i ministri, tadašnji popečitelji.
Oni su, takođe, birani iz reda članova Sovjeta, a bili su zaduženi za vojsku, finansije, pravdu, prosvetu, crkvu, inostrane i unutrašnje poslove.
Uz Skupštinu ustaničkih prvaka, Sovjet je predstavljao prvi stalni organ vlasti i, mada je delovao samo nekoliko godina, njegova je ogromna važnost u tome što je označio početak obnove srpske državnosti nakon viševekovne otomanske vladavine.
Prvo sedište Sovjeta bilo je u manastiru Voljavča pod Rudnikom, a ubrzo zatim u manastiru Bogovađe, gde je ovaj organ izradio svoj pečat, grb Srbije, krst sa četiri ocila, kao i grb drevne Trivalije, starog naziva za Srbiju.
Po oslobođenju Smedereva 1806, Sovjet se preselio u taj grad, a po oslobođenju Beograda 1807. godine u današnju srpsku prestonicu, gde je ostao do privremenog poraza Srbije 1813. godine.
Stvaranje Sovjeta bilo je izraz potreba oslobodilačke borbe srpskog naroda protiv turskog ropstva, tadašnjih unutrašnjih suprotnosti i političke borbe, kao i spoljnopolitičkih uticaja i borbe velikih sila oko ustaničke Srbije.
Prema istorijskim podacima, Karađorđe je pristao na osnivanje Sovjeta da bi mu pomogao oko složenih vojnoorganizacionih i spoljnopolitičkih problema, ali ga je jedan deo srpskih vojvoda shvatio kao sredstvo borbe protiv Karađorđa.
Mada je bio izložen borbama i ambicijama pojedinaca, potresan unutrašnjim i spoljnim neprilikama, Sovjet je stalno širio delokrug rada i objedinjavao napore ustanika u oslobodilačkoj borbi od Turaka.
Pored toga, Sovjet je stvarao uslove za brži ekonomski, kulturni i društveni razvoj Srbije i suzbijao nahijski separatizam.
Pod Karađorđem, Sovjet je imao istorijsku ulogu, jer se pored oslobođenja od Otomanskog carstva, borio i protiv feudalne podvojenosti i za konačnu pobedu buržoaske revolucije u Srbiji.
Pored prote Mateje Nenadovića, predsednici Sovjeta su bili i Mladen Milovanović (1808-1809), Jakov Nenadović (1809-1811), te Karađorđe Petrović (1811-1813).
(agencije/MONDO)
