Mađarska vlada priznala je nezavisno Kosovo, a u medijima je objavljeno desetak analitičkih tekstova u kojima se ističe da će priznanje samoproklamovane države naneti više štete nego koristi, ne samo mađarsko-srpskim odnosima, već i samoj Mađarskoj. Takođe, štampa se osvrćena istorijat mađarsko-srpskih odnosa, čak uz ocene da se se “Mađari sa zluradošću osmehuju na nevolje srpskog naroda”.
Mađarska vlada priznala je nezavisno Kosovo, a u medijima je objavljeno desetak analitičkih tekstova u kojima se ističe da će priznanje samoproklamovane države naneti više štete nego koristi, ne samo mađarsko-srpskim odnosima, već i samoj Mađarskoj.
Takođe, štampa se osvrće na istorijat mađarsko-srpskih odnosa, čak uz ocene da se se “Mađari sa zluradošću osmehuju na nevolje srpskog naroda”.
Vlada Ferenca Đurčanja je, sve do leta prošle godine, isticala kako je kosovski problem stvar UN i da se status Kosova ne može promeniti bez nove rezolucije Saveta bezbednosti. Onda je, na sastanku sa pripadnicima mađarskog diplomatskog kora, zauzeta nova pozicija po kojoj je bezbednost regiona u prvom planu, a ona se, navodno, može postići samo udovoljavanjem zahtevima kosovskih Albanaca.
Zvanična Budimpešta je tada definitivno odlučila da će priznati Kosovo, ali da to neće učiniti među prvima, imajući u vidu i moguće posledice po položaj blizu 300.000 vojvođanskih Mađara. To su od mađarskoj premijera tražili i lideri stranaka vojvođanskih Mađara, ali ne i da se odustane od priznanja Kosova.
“Mi na odluku suverene susedne države ne možemo da utičemo”, izjavili su predsednik Saveza vojvođanskih Mađara Ištvan Pastor i lider Demokratske partije vojvođanskih Mađara Andraš Agošton, uz nadu da do "eventualnih represalija neće doći".
U mađarskoj štampi su se, uporedo s najnovijim aktuelnostima na Kosovu i oko njega, ponovo pojavili napisi o istoriji mađarsko-srpskih odnosa, a bilo je i konstatacija da se “Mađari sa zluradošću osmehuju na nevolje srpskog naroda”.
Polemike oko toga ko je pre došao u Panonsku niziju su izostale, jer se pouzdano zna da su je najpre, u šestom veku, naselili Sloveni, dok su Ugri došli tek tri stoleća kasnije, pod vođstvom kneza Arpada, osnivača dinastije Arpadović.
Nisu sporna ni brojna međusobna ratovanja Srba i Mađara tokom srednjeg veka u večitoj težnji Mađara da se domognu Jadranskog mora, kao ni stvaranje “Srpske krajine” oko Dunava, kao štita nadiranju trupa Osmanlijskog carstva.
Posle čuvene Mohačke bitke 1526. godine nestala je mađarska država, a vek i po kasnije dospela je pod okrilje Habsburške monarhije. Revolucije iz 1848. godine, pod vođstvom Lajoša Košuta protiv bečkog dvora, doživela je neuspeh i zbog nespremnosti Mađara da slobode koje su tražili od Austrijanaca obezbede drugima - Srbima, Hrvatima, Češima, Rumunima...
Nagodbom iz 1867. Monarhija je pretvorena u Austro-Ugarsku, ali su pripadnici ostalih naroda opet ostali uskraćeni za osnovna prava. Posle poraza u Prvom svetskom ratu raspala se Austro-Ugarska, a Trijanonskim sporazumom (1920) Mađarska je ostala bez dve trećine teritorije. Nešto pre toga Vojvodina – tačnije Bačka, Banat i Baranja – prisajedinila se Srbiji.
Regent Mikloš Horti je pune dve i po decenije vodio revizionističku politiku, želeći ponovo da stvori “Veliku Mađarsku”. Zbog toga se priklonio Hitleru i posle demonstracija u Beogradu marta 1941. godine, prihvatio da učestvuje u napadu na Jugoslaviju.
U akciji nazvanoj “Kazna” hortijevci su okupirali Bačku, Baranju, Međumurje i Prekomurje, a u području Novog Sada i Šajkaške počinili stravične zločine.
Premijer Pal Teleki se nije složio s tom akcijom i izvršio je samoubistvo, a u oproštajnom pismu je napisao: ”Stali smo na stranu nitkova. Postaćemo lešinari, najbednija nacija. Nisam to sprečio i osećam se krivim”.
“Sada i Srbi preživaljaju svoj Trijanon, a deo mađarske javnosti kao da se tome raduje, jer u dušama i dalje vidi Vojvodinu, koju često nazivamo Delvidek (Južni kraj), kao deo Mađarske”, zaključio je tim povodom jedan budimpeštanski list.
(Tanjug)
Takođe, štampa se osvrće na istorijat mađarsko-srpskih odnosa, čak uz ocene da se se “Mađari sa zluradošću osmehuju na nevolje srpskog naroda”.
Vlada Ferenca Đurčanja je, sve do leta prošle godine, isticala kako je kosovski problem stvar UN i da se status Kosova ne može promeniti bez nove rezolucije Saveta bezbednosti. Onda je, na sastanku sa pripadnicima mađarskog diplomatskog kora, zauzeta nova pozicija po kojoj je bezbednost regiona u prvom planu, a ona se, navodno, može postići samo udovoljavanjem zahtevima kosovskih Albanaca.
Zvanična Budimpešta je tada definitivno odlučila da će priznati Kosovo, ali da to neće učiniti među prvima, imajući u vidu i moguće posledice po položaj blizu 300.000 vojvođanskih Mađara. To su od mađarskoj premijera tražili i lideri stranaka vojvođanskih Mađara, ali ne i da se odustane od priznanja Kosova.
“Mi na odluku suverene susedne države ne možemo da utičemo”, izjavili su predsednik Saveza vojvođanskih Mađara Ištvan Pastor i lider Demokratske partije vojvođanskih Mađara Andraš Agošton, uz nadu da do "eventualnih represalija neće doći".
U mađarskoj štampi su se, uporedo s najnovijim aktuelnostima na Kosovu i oko njega, ponovo pojavili napisi o istoriji mađarsko-srpskih odnosa, a bilo je i konstatacija da se “Mađari sa zluradošću osmehuju na nevolje srpskog naroda”.
Polemike oko toga ko je pre došao u Panonsku niziju su izostale, jer se pouzdano zna da su je najpre, u šestom veku, naselili Sloveni, dok su Ugri došli tek tri stoleća kasnije, pod vođstvom kneza Arpada, osnivača dinastije Arpadović.
Nisu sporna ni brojna međusobna ratovanja Srba i Mađara tokom srednjeg veka u večitoj težnji Mađara da se domognu Jadranskog mora, kao ni stvaranje “Srpske krajine” oko Dunava, kao štita nadiranju trupa Osmanlijskog carstva.
Posle čuvene Mohačke bitke 1526. godine nestala je mađarska država, a vek i po kasnije dospela je pod okrilje Habsburške monarhije. Revolucije iz 1848. godine, pod vođstvom Lajoša Košuta protiv bečkog dvora, doživela je neuspeh i zbog nespremnosti Mađara da slobode koje su tražili od Austrijanaca obezbede drugima - Srbima, Hrvatima, Češima, Rumunima...
Nagodbom iz 1867. Monarhija je pretvorena u Austro-Ugarsku, ali su pripadnici ostalih naroda opet ostali uskraćeni za osnovna prava. Posle poraza u Prvom svetskom ratu raspala se Austro-Ugarska, a Trijanonskim sporazumom (1920) Mađarska je ostala bez dve trećine teritorije. Nešto pre toga Vojvodina – tačnije Bačka, Banat i Baranja – prisajedinila se Srbiji.
Regent Mikloš Horti je pune dve i po decenije vodio revizionističku politiku, želeći ponovo da stvori “Veliku Mađarsku”. Zbog toga se priklonio Hitleru i posle demonstracija u Beogradu marta 1941. godine, prihvatio da učestvuje u napadu na Jugoslaviju.
U akciji nazvanoj “Kazna” hortijevci su okupirali Bačku, Baranju, Međumurje i Prekomurje, a u području Novog Sada i Šajkaške počinili stravične zločine.
Premijer Pal Teleki se nije složio s tom akcijom i izvršio je samoubistvo, a u oproštajnom pismu je napisao: ”Stali smo na stranu nitkova. Postaćemo lešinari, najbednija nacija. Nisam to sprečio i osećam se krivim”.
“Sada i Srbi preživaljaju svoj Trijanon, a deo mađarske javnosti kao da se tome raduje, jer u dušama i dalje vidi Vojvodinu, koju često nazivamo Delvidek (Južni kraj), kao deo Mađarske”, zaključio je tim povodom jedan budimpeštanski list.
(Tanjug)
