Uvođenje opšte vojne obaveze 1862. godine i kasnije obaveze služenja vojnog roka 1882. godine približilo je modernu organizaciju srpske vojske svakom vojnosposobnom stanovniku Srbije.
Vojska je bila neizostavan deo srpske države i naroda, ključna odrednica srpskog vojničkog mentaliteta. Predstavljala ju je šarolika grupa - seljaci, vojni obveznici, oficiri i podoficiri, među kojima je većina poticala iz seoskih sredina.
Za srpske seljake, vođenje rata nije bilo nametnuto, već doživljavano kao obaveza proizišla iz srpskog identiteta. Srbija je bila država slobodnih seljaka, vlasnika malih poseda, spremnih na izazove i uverenih u odbranu svojih domova i porodica.
Političke i socijalne slobode, zajedno sa širokim učešćem seljaka u političkom životu, učvrstile su osećaj pripadnosti i prihvatanja države. Iako su se suočavali s austro-ugarskim udarcima, pritiscima i ekonomskim izazovima, srpski narod je postao još homogeniji.
Mobilizacija je svakom srpskom seljaku predstavljala pretnju egzistenciji, ali su odgovarali pozivu države da brane svoju otadžbinu. Prosečan srpski vojnik u Velikom ratu bio je čovek od 28 godina, ostavljajući iza sebe porodicu, imanje i često i širu rodbinu.
Njihov način života, fizički rad i izloženost teškim uslovima života na selu, učinili su ih izuzetno spremnim za izazove koje su nosili ratni sukobi. Iako često nepismeni, ili jedva pismeni, njihov moral je bio čvrsto ukorenjen u tradicionalnim vrednostima, epskoj svesti i nacionalnom ponosu.
Borili su se sa hrabrošću, suočavajući se ne samo s neprijateljem već i s oskudicom. Iako su imali modernu opremu, smatrani su najmanje opremljenom vojskom u Velikom ratu.
Izdržavši teške borbe protiv moćnih imperijalnih vojski, suočavajući se s epidemijama, hladnoćom i glađu, srpski vojnici su hrabro branili svoje domove i državu, ostavljajući trajni pečat u Velikom ratu.
Kurir.rs