Ova ostrva i grebeni, 18 kilometara južno od Džerzija, podložni su jednoj od najvećih plima na planeti. Za samo šest sati, sa kopna veličine Mančestera, ostane tek par stena koje vire iz mora. Ipak, upravo tu se nalazi najjužnija građevina Britanskih ostrva: javni toalet sa urednim natpisom koji moli da se koristi pažljivo, jer je sledeći najbliži desetak milja dalje.
Ostrvce Metres je jedino naseljeno, bar privremeno. Nekoliko kamenih kućica, iz 19. veka, podigli su ribari, rudari i sakupljači morske trave iz Džerzija. Danas su kuće uglavnom u privatnom vlasništvu, bez stalnih stanovnika, bez hotela i bez klasičnog turizma. Povremeno neko prenoći, ali ostrva ostaju tiha i zaboravljena većinu godine.
Minkizi su kroz istoriju bili tačka raznih sukoba, od Normana i Francuza do Engleza. Ostrva su služila kao utočište gusarima i krijumčarima, bila su povod za diplomatske krize, a čak su i nacisti tu ostali "zarobljeni" neko vreme nakon kraja rata, ne znajući da je rat gotov. Tek 1953. godine, Međunarodni sud pravde je presudio da pripadaju Britaniji.
Ipak, to nije sprečilo neke da ih "osvajaju" simbolično. Najpoznatiji je slučaj francuskog pisca Žana Raspaja, koji je u više navrata dolazio sa grupom prijatelja da na ostrvu podigne zastavu samoproglašenog Kraljevstva Patagonije, oboji toalet u njihove boje i ostavi trag u formi performansa.
Ipak, Minkizi nisu samo bizarna istorijska fusnota. Ovo mesto je pravi raj za biologe i istraživače. Zbog ogromne razlike između plime i oseke, ovde postoji ogroman broj različitih staništa, kako na kopnu, tako i pod morem. Naučnici beleže retke vrste, od sepiola koje menjaju boje, do morskih crva nalik cveću. Upravo zato, ostrva su deo inicijative da ceo region postane Uneskov geopark.
Na ostrvima poput ovih, čovek je samo prolazan gost. Priroda ovde ima poslednju reč.
BONUS VIDEO:
