Disleksija predstavlja prepreku učenju, čiji je uzročnik u mozgu, a od koje pati pet do 17 odsto dece u SAD. Dislektične osobe imaju problema s čitanjem, pisanjem i izgovaranje reči.
Oko petina obolelih od teškog oblika disleksije ipak nauči da čita. dr Fumiko Heft i njene kolege s pomenutog univerziteta želeli su da utvrde šta se dešava u mozgu takvih dislektičara.
Istraživanje je obavljeno na dvadeset petoro dece koja su patila od disleksije, starositi od 11 do 14 godina. Aktivnosti u njihovom mozgu praćene su dvema tehnikama - funkcionalnom magnetnom rezonancom (kojom se meri potrošnja kiseonika u mozgu tokom različitih aktivnosti) i difuznom tenzornom magnetnom rezonancom (DTI), kojom se utvrđuju veze između raziičitih područja mozga.
Ispitanicima je pokazivano više parova reči, tražeći od njih da identifikuju one koje se rimuju, iako se različito speluju.
Utvrđeno je da se tokom ove aktivnosti kod oko polovine dislektične dece javlja izražena moždana aktivnost u predelu desne slepoočnice, koji se naziva frontalni girus, dok je kod jednog broja registrovano jačanje aktivnosti u mreži moždanih vlakana koja povezuju prednji i stražnji deo mozga.
Proverom posle dve i po godine, utvrđeno je da deca iz ove druge grupe, kod koje je registrovana dotična neuobičajena aktivnost, imaju znatno veće izglede da nauče da čitaju nego ostali dislektičari.
Tradicionalnim testiranjem, uz korišćenje papira i olovke, nije moglo da se predvidi koji će dislektičari ipak savladati veštinu čitanja, odnosno na neki način kompenzirati neki nedostatak u mozgu.
Osim što se na ovaj način utvrđuje koji će dislektičari naučiti da čitaju, to istraživanje je još važnije, jer se njime može utvrditi zašto oni drugi nisu sposobni za kompenzaciju urođenog nedostatka, što bi moglo da dovede do novih načina lečenja disleksije, ističe Alan Gutmaher, direktor američkog Nacionalnog centra za zdravlje deteta i humani razvoj.
(Tanjug)
Oko petina obolelih od teškog oblika disleksije ipak nauči da čita. dr Fumiko Heft i njene kolege s pomenutog univerziteta želeli su da utvrde šta se dešava u mozgu takvih dislektičara.
Istraživanje je obavljeno na dvadeset petoro dece koja su patila od disleksije, starositi od 11 do 14 godina. Aktivnosti u njihovom mozgu praćene su dvema tehnikama - funkcionalnom magnetnom rezonancom (kojom se meri potrošnja kiseonika u mozgu tokom različitih aktivnosti) i difuznom tenzornom magnetnom rezonancom (DTI), kojom se utvrđuju veze između raziičitih područja mozga.
Ispitanicima je pokazivano više parova reči, tražeći od njih da identifikuju one koje se rimuju, iako se različito speluju.
Utvrđeno je da se tokom ove aktivnosti kod oko polovine dislektične dece javlja izražena moždana aktivnost u predelu desne slepoočnice, koji se naziva frontalni girus, dok je kod jednog broja registrovano jačanje aktivnosti u mreži moždanih vlakana koja povezuju prednji i stražnji deo mozga.
Proverom posle dve i po godine, utvrđeno je da deca iz ove druge grupe, kod koje je registrovana dotična neuobičajena aktivnost, imaju znatno veće izglede da nauče da čitaju nego ostali dislektičari.
Tradicionalnim testiranjem, uz korišćenje papira i olovke, nije moglo da se predvidi koji će dislektičari ipak savladati veštinu čitanja, odnosno na neki način kompenzirati neki nedostatak u mozgu.
Osim što se na ovaj način utvrđuje koji će dislektičari naučiti da čitaju, to istraživanje je još važnije, jer se njime može utvrditi zašto oni drugi nisu sposobni za kompenzaciju urođenog nedostatka, što bi moglo da dovede do novih načina lečenja disleksije, ističe Alan Gutmaher, direktor američkog Nacionalnog centra za zdravlje deteta i humani razvoj.
(Tanjug)
Pridruži se MONDO zajednici.