Nekadašnji srpski trener Gojko Zec jedan je od retkih koji su sedeli na klupama Crvene zvezde i Partizana, a njegova smrt i dan danas nije do kraja razjašnjena. Sa samo 34 godine počeo je trenersku karijeru, a pored beogradskih "večitih" rivala vodio je OFK Beograd, Borac iz Banja Luke, Vojvodinu, Rijeku, Aris Spartak, Petro Atletiko.
Bio je i deo reprezentacije Jugoslavije zajedno sa Markom Valokom i Stevanom Vilotićem. Svoj poslednji angažman je imao u Petru Atletiku kada ga je zadesila tragična sudbina. Kao već iskusan trener stigao je u Afriku, gde je ubijen mesec i po dana nakon 60 rođendana.
Bio je veliki navijač Crvene zvezde. Kao mlad je dobio priliku u OFK Beogradu, da bi potom sa Partizanom bio jesenji prvak, a sa Zvezdom dvostruki šampion Jugoslavije. Tokom bogate karijere trenirao je neka od najvećih imena - Draganom Džajićem, Vladimirom Petrovićem Pižonom, Duletom Savićem, Ivanom Ćurkovićem, Momčilom Vukotićem, Slobodanom Santračem...
Surova smrt daleko od Jugoslavije
Zec je preuzeo Petro Atletiko iz Luande 1993. godine i doneo mu dve šampionske titule, tri Kupa Angole i dva Superkupa. Ipak, njegova sreća nije dugo trajala jer je surovo ubijen tokom građanskog rata u Angoli 1995. godine. Pronađen je bez znakova života u hotelskoj sobi, a u policijskim izveštajima se navodi da je ugušen maramom. Ni motiv, ni počinioci nikada nisu otkriveni...
Kao jedan od motiva tog zločina navodi se pljačka, dok drugi nema nikakve veze sa finansijskim statusom jugoslovenskog stručnjaka. Devedesete godine u Angoli bile su izuzetno teške za belce - rasna mržnja bila je prisutna na svakom koraku, a navodno je njegova smrt povezana sa ubistvima još 11 belaca u isto vreme. Zbog opšteg haosa koji je trajao u zemlji, lokalne vlasti se nisu previše bavile ubistvom Gojka Zeca, iako je on bio veoma uticajna ličnost za sport u ovoj afričkoj državi.
Građanski rat u Angoli
Zvanično, građanski rat u Angoli trajao je više od 26 godina. Počeo je još davne 1975. godine, završio se tek 2002. godine, a tokom turbulentnih devedesetih su u sukob bile umešane i svetske sile. Dešavanja u Angoli zanimala su veći deo Evrope pa su tako pregovori dve strane uglavnom vođeni u Portugalu, SAD su bile veoma uključene u sukob, a Kuba je čak i slala ljude na teren kako bi imala uvid u kompleksnu situaciju.
Tokom većeg dela rata obe strane su se naoružavale savremenom opremom - uglavnom polovnom i to kupljenom iz bivših republika Sovjetskog saveza, pojedinih azijskih država među kojima je čak i Severna Koreja, ali i evropskih zemalja poput Češke, Slovačke i drugih. Tokom rata je čak 4.300.000 stanovnika Angole interno raseljeno, a Ujedinjene nacije su 2003. godine saopštile katastrofalne podatke - oko 80 odsto stanovnika zemlje nije imalo pristup adekvatnom lečenju, 60 odsto nije moglo da dođe do pijaće vode, a za 30 odsto novorođenčadi se pretpostavljalo da će preminuti pre pete godine života. Stanovnici Angole i danas ginu zbog nagaznih mina i drugog oružja koje je postavljeno tokom građanskog rata.
BONUS VIDEO:
