Ako vas put navede u Granadu, nikako ne smete da zaobidjete Alhambru, velelepnu palatu koju su početkom 14. veka sagradili Maori. Palata, čije ime potiče od arapske reči crveno, poslednje je utočište Maora koje se održalo na španskoj teritoriji posle osvajanja malih hrišćanskih kraljevina u 11. veku.
Rekonkistima, kako su se zvali, bilo je neophodno tri veka da osvoje Alhambru, zahvaljujući pre svega sultanu Jusufu Prvom, koji je bio odličan vojskovodja i još bolji diplomata. On je sklopio savez sa hrišćanskim kraljevinama, koji je bio na snazi gotovo 300 godina, sve dok se 1492. godine njegov naslednik Muhamed Peti nije mirno povukao i predao palatu, izgradjenu na uzvišenju i opasanu visokim zidinama.
Alhambra je palata sastavljena od predvorja i velike galerije koja je služila za molitve, primaćeg dela i privatnih odaja sultana i njegove porodice sa besprekorno uradjenim ornamentima na zidovima i postojanim tavanicama od kedrovog drveta, koji su odoleli zubu vremena, pa i danas izgledaju veoma impozantno i očuvano.
Zaštitni znak Alhambre, koju odlikuju i savršeno uredjeni vrtovi, svodovi, ukrasi na zidovima koje čine više vrsta arapskog pisma, i brojne fontane, su figure 12 lavova. Prema predanju, statue lavova bile su poklon sultanu od jevrejske zajednice i simbolizovali su 12 izraelskih plemena.
Posle povlačenja Muhameda Petog, palatu su preuzeli katolički kraljevi Fernando Aragonski i njegova supruga Izabela, koji se smatraju prvim ujediniteljima španskog kraljevstva. Njihovom surovom vladavinom „očišćena“ je čitava teritorija sadašnje Španije od nekatoličkog stanovništva.
Unutrašnjost same Alhambre pretrpela je tokom godina njihove vladavine, i kasnije nekoliko sitnijih izmena, poput crteža kruna na zidovima, koje remete izvornu arhitekturu palate.
Iako su posle više vekova žive boje na reljefnim zidovima i svodovima izbledele, a keramika oštećena, u Alhambri je je i dalje prepoznatljiva raskoš koja je krasila arapske gradjevine tog doba.
Raskošna palata je pre dva veka izgubila na popularnosti, budući da niko u to vreme nije brinuo o njoj, ali je tadašnji američki ambasador u Španiji, Vašington Irving, očaran bogatstvom njene arhitekture, pisao o njoj ("Pisma iz Alhambrije") i ponovo zainteresovao Andalužane za drevnu gradjevinu.
Njemu u čast, u jednoj od odaja nekadašnjen sultana, postavljena je spomen ploča.
Alhambra je smeštena na obodu grada koji su do pre 30 godina naseljavali cigani. Upravo taj predeo smatra se postojbinom flamenka, vatrenog španskog plesa.
Starosedeoci Granade pričaju da se u tom ciganskom naselju, u kome se pretežno živelo u pećinama, igrao najbolji flamenko na svetu, ali na nesreću Andalužana, sada se vrhunski igrači tog emotivnog plesa mogu videti u Madridu, a redje u Granadi i njenoj okolini.
Cigani su pre tri decenije iseljeni iz tog dela, a polako su teritoriju "osvojili" lokalni bogataši, pa je predeo u kome se nekada nalazio grad Medina, u kojem se isticala Alhambra, izrastao u najelitniji kraj Granade.
(Specijalni izveštač MONDA iz Španije Mirjana Šegan)
Rekonkistima, kako su se zvali, bilo je neophodno tri veka da osvoje Alhambru, zahvaljujući pre svega sultanu Jusufu Prvom, koji je bio odličan vojskovodja i još bolji diplomata. On je sklopio savez sa hrišćanskim kraljevinama, koji je bio na snazi gotovo 300 godina, sve dok se 1492. godine njegov naslednik Muhamed Peti nije mirno povukao i predao palatu, izgradjenu na uzvišenju i opasanu visokim zidinama.
Alhambra je palata sastavljena od predvorja i velike galerije koja je služila za molitve, primaćeg dela i privatnih odaja sultana i njegove porodice sa besprekorno uradjenim ornamentima na zidovima i postojanim tavanicama od kedrovog drveta, koji su odoleli zubu vremena, pa i danas izgledaju veoma impozantno i očuvano.
Zaštitni znak Alhambre, koju odlikuju i savršeno uredjeni vrtovi, svodovi, ukrasi na zidovima koje čine više vrsta arapskog pisma, i brojne fontane, su figure 12 lavova. Prema predanju, statue lavova bile su poklon sultanu od jevrejske zajednice i simbolizovali su 12 izraelskih plemena.
Posle povlačenja Muhameda Petog, palatu su preuzeli katolički kraljevi Fernando Aragonski i njegova supruga Izabela, koji se smatraju prvim ujediniteljima španskog kraljevstva. Njihovom surovom vladavinom „očišćena“ je čitava teritorija sadašnje Španije od nekatoličkog stanovništva.
Unutrašnjost same Alhambre pretrpela je tokom godina njihove vladavine, i kasnije nekoliko sitnijih izmena, poput crteža kruna na zidovima, koje remete izvornu arhitekturu palate.
Iako su posle više vekova žive boje na reljefnim zidovima i svodovima izbledele, a keramika oštećena, u Alhambri je je i dalje prepoznatljiva raskoš koja je krasila arapske gradjevine tog doba.
Raskošna palata je pre dva veka izgubila na popularnosti, budući da niko u to vreme nije brinuo o njoj, ali je tadašnji američki ambasador u Španiji, Vašington Irving, očaran bogatstvom njene arhitekture, pisao o njoj ("Pisma iz Alhambrije") i ponovo zainteresovao Andalužane za drevnu gradjevinu.
Njemu u čast, u jednoj od odaja nekadašnjen sultana, postavljena je spomen ploča.
Alhambra je smeštena na obodu grada koji su do pre 30 godina naseljavali cigani. Upravo taj predeo smatra se postojbinom flamenka, vatrenog španskog plesa.
Starosedeoci Granade pričaju da se u tom ciganskom naselju, u kome se pretežno živelo u pećinama, igrao najbolji flamenko na svetu, ali na nesreću Andalužana, sada se vrhunski igrači tog emotivnog plesa mogu videti u Madridu, a redje u Granadi i njenoj okolini.
Cigani su pre tri decenije iseljeni iz tog dela, a polako su teritoriju "osvojili" lokalni bogataši, pa je predeo u kome se nekada nalazio grad Medina, u kojem se isticala Alhambra, izrastao u najelitniji kraj Granade.
(Specijalni izveštač MONDA iz Španije Mirjana Šegan)
Pridruži se MONDO zajednici.