Dokumentarni film o legendarnom rokenrol bendu u režiji Igora Stoimenova premijerno je prikazan poslednjeg dana Međunarodnog filmskog festivala na Paliću.
Ukoliko želite da saznate kako se jedna komunistička zemlja nosila sa zapadnom popularnom kulturom koju je u tadašnjoj Jugoslaviji predstavljala pojava rokenrol benda Bijelo Dugme, onda to definitivno morate saznati od samih aktera – Gorana Bregovića, Milića Vukašinovića, Zorana Redžića...
Od 1974. godine kada je grupa talentovanih muzičara, koji su na jednu svirku otišli kao Jutro, a izašli kao Bijelo Dugme, upozorila Selmu da se ne naginje kroz prozor, pa sve do 1989. godine kada su ti isti muzičari (sa par izmena u postavi tokom godina rekli „zdravo-doviđenja“ jedni drugima, ne i muzici, fenomen Bijelog Dugmeta prešao je put od rokenrol benda do „političke partije“.
Sada ikone jednog muzičkog pokreta i vremena su se ponovo okupile (neke od njih, ali ne kako bi održale povratničku turneju i nastupili, između ostalog i na Ušću), već kako bi učestvovali u dokumentarcu reditelja Igora Stoimenova i otkrili svoj pogled na ono što su nekada radili...u Socijalističkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji.
Svi njihovi „savremenici“, tačnije svedoci rada „srpskih Bitlsa“, kažu da su bili više od muzike, popularniji od Maršala, fenomen, začetnici nečega što se zove muzička industrija...a jedan od tih „Bitlsa“ Milić Vukašinović u dokumentarcu otkriva da je rokenrol zapravo počinjao „tek kada se siđe sa bine“.
„Alkohol, seks, blud, ženske...“.
Posle svog tog „bluda“ članovi benda su išli na radnu akciju, snimali albume, jedan od njih čak u čuvenom Ebi roudu (namerno su štimovali gitare satima iako je jedan sat koštao 110 funti), dobijali hvalospeve, a ponekad trpeli i kritike.
Od ideje da njihova muzika spaja sve republike tadašnje SFRJ, pa do optužbi da kvare omladinu (bubnjer originalne postave Goran Ipe Ivanović platio je više nego surovu kaznu zbog narkotika odsluživši i zatvorsku kaznu u Zenici), „Dugmići „ su prešli dugačak put.
Koketirali su sa visokim potpeticama, nosili cilindre, objavljivali, za ono vreme, lascivne omote albuma, pokušali da „izgledaju mlađe nego što jesu“ na albumu „Doživeti stotu“ kada su prihvatili Novi talas, a onda...
Problemi između dva frontmena – Brege i Željka Bebeka prevaziđeni su jednim „doviđenja“ i jednim dobar dan – Mladenu Vojčiću Tifi...posle toga opet jednim „doviđenja“ i....Alen Islamović ostaje upamćen kao poslednji pevač Bijelog Dugmeta, benda čiji se koncert na Hajdučkoj česmi i danas pamti kao najmasovniji koncert u istoriji SFRJ.
Ukoliko želite da saznate zašto je Bijelo Dugme, prema rečima mnogih, bilo voljenije od Maršala, saznajte u dokumentarcu reditelja Igora Stoimenova.
(MONDO)
Od 1974. godine kada je grupa talentovanih muzičara, koji su na jednu svirku otišli kao Jutro, a izašli kao Bijelo Dugme, upozorila Selmu da se ne naginje kroz prozor, pa sve do 1989. godine kada su ti isti muzičari (sa par izmena u postavi tokom godina rekli „zdravo-doviđenja“ jedni drugima, ne i muzici, fenomen Bijelog Dugmeta prešao je put od rokenrol benda do „političke partije“.
Sada ikone jednog muzičkog pokreta i vremena su se ponovo okupile (neke od njih, ali ne kako bi održale povratničku turneju i nastupili, između ostalog i na Ušću), već kako bi učestvovali u dokumentarcu reditelja Igora Stoimenova i otkrili svoj pogled na ono što su nekada radili...u Socijalističkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji.
Svi njihovi „savremenici“, tačnije svedoci rada „srpskih Bitlsa“, kažu da su bili više od muzike, popularniji od Maršala, fenomen, začetnici nečega što se zove muzička industrija...a jedan od tih „Bitlsa“ Milić Vukašinović u dokumentarcu otkriva da je rokenrol zapravo počinjao „tek kada se siđe sa bine“.
„Alkohol, seks, blud, ženske...“.
Posle svog tog „bluda“ članovi benda su išli na radnu akciju, snimali albume, jedan od njih čak u čuvenom Ebi roudu (namerno su štimovali gitare satima iako je jedan sat koštao 110 funti), dobijali hvalospeve, a ponekad trpeli i kritike.
Od ideje da njihova muzika spaja sve republike tadašnje SFRJ, pa do optužbi da kvare omladinu (bubnjer originalne postave Goran Ipe Ivanović platio je više nego surovu kaznu zbog narkotika odsluživši i zatvorsku kaznu u Zenici), „Dugmići „ su prešli dugačak put.
Koketirali su sa visokim potpeticama, nosili cilindre, objavljivali, za ono vreme, lascivne omote albuma, pokušali da „izgledaju mlađe nego što jesu“ na albumu „Doživeti stotu“ kada su prihvatili Novi talas, a onda...
Problemi između dva frontmena – Brege i Željka Bebeka prevaziđeni su jednim „doviđenja“ i jednim dobar dan – Mladenu Vojčiću Tifi...posle toga opet jednim „doviđenja“ i....Alen Islamović ostaje upamćen kao poslednji pevač Bijelog Dugmeta, benda čiji se koncert na Hajdučkoj česmi i danas pamti kao najmasovniji koncert u istoriji SFRJ.
Ukoliko želite da saznate zašto je Bijelo Dugme, prema rečima mnogih, bilo voljenije od Maršala, saznajte u dokumentarcu reditelja Igora Stoimenova.
(MONDO)
