Beogradsko dramsko pozorište obeležiće u ovoj sezoni značajan jubilej - 60 godina kontinuiranog rada, mada pod različitim imenima i u različitim organizacionim modelima.
Prvo ime teatra sa Crvenog krsta bilo je Gradsko pozorište. Bilo je to prvo pozorište koje je formirano posle Drugog svetskog rata, a osnovao ga je u avgustu 1947. godine Narodni odbor Beograda.
Novi teatar u početku nije imao svoju zgradu pa je prvu premijeru izveo na sceni Narodnog pozorista, 20. februara 1948. godine. Bila je to drama "Mladost otaca" ruskog pisca Borisa Gorbatova u režiji Petra S. Petrovića, a igrali su Milivoj Popović Mavid, Tatjana Lukjanova, Predrag Tasovac, Milan Puzić...
Zgrada na Vračaru arhitekte Bogdana Ignjatovića otvorena je 20. marta 1949. godine Nušićevom komedijom "Sumnjivo lice" u režiji Salka Repaka.
Zlatno doba za ovaj teatar počinje sredinom pedesetih godina, a predstava koja je izazvala puno uzbudjenja u to vreme bila je "Mačka na usijanom limenom krovu" Tenesi Vilijamsa u režiji Minje Dedića. Likove Megi i Brika igrali su Olivera i Rade Marković.
U kratkom razmaku prikazani su i "Smrt trgovačkog putnika" Artura Milera i drugi novi američki komadi. Savremena svetska dramaturgija i moderan glumački izraz postali su zaštitni znak ovog teatra.
Medjutim, odlukom Narodnog odbora u leto 1959. godine, Gradsko pozorište spojeno je sa Humorističkim pozorištem (koje je formirano 1950. i izvodilo predstave u sali bioskopa "Beograd" na Terzijama). Novi teatar nazvan je Savremeno pozorište i imao je Scenu na Crvenom krstu i Scenu na Terazijama.
Prinudna fuzija uticala je na repertoarsku konfuziju i krizu ansambla, jer su teatar zbog forsiranja muzičkih predstava početkom šezdesetih napustili dramski umetnici Olivera i Rade Marković, Ljiljana Krstić, Ksenija Jovanovicih, Voja Mirić, Nikola Milić, Minja Dedić, Milenko Maričić.
Ime je sedamdesetih godina promenjeno u Beogradsko pozorište, a novu etapu sredinom te decenije najavila je predstava "Maksim Crnojević" po tekstu Laze Kostića u režiji Branislava Mićunovića.
Osamdesete su na Crvenom krstu dobro započele sa popularnom predstavom "Amadeus" Pitera Šefera u režiji Paola Madjelija, sa Lazarom Ristovskim u naslovnoj ulozi.
Od 1989. godine umetnički rukovodilac Beogradskog dramskog pozorišta bila je Borka Pavićević, a nova koncepcija podrazumevala je teme koje se bave temeljnim pitanjima modernog sveta. Beketovu dramu "Čekajući Godoa" režirao je Haris Pašović, a igrali su Miki Manojlović, Žarko Laušević, Miodrag Krivokapić i Slavko Štimac.
Opšta kriza devedesetih godina izuzetno se loše odrazila na BDP, pa je velika scena čak jedno vreme bila zatvorena. Sa početkom novog veka i dolaskom sadašnjeg upravnika Nebojše Bradića počeo je i period konsolidacije.
BDP je u 2006. godini izveo devet premijera, a ukupno 420 predstava, koje je gledalo više od 90.000 ljudi.
(Tanjug)
Prvo ime teatra sa Crvenog krsta bilo je Gradsko pozorište. Bilo je to prvo pozorište koje je formirano posle Drugog svetskog rata, a osnovao ga je u avgustu 1947. godine Narodni odbor Beograda.
Novi teatar u početku nije imao svoju zgradu pa je prvu premijeru izveo na sceni Narodnog pozorista, 20. februara 1948. godine. Bila je to drama "Mladost otaca" ruskog pisca Borisa Gorbatova u režiji Petra S. Petrovića, a igrali su Milivoj Popović Mavid, Tatjana Lukjanova, Predrag Tasovac, Milan Puzić...
Zgrada na Vračaru arhitekte Bogdana Ignjatovića otvorena je 20. marta 1949. godine Nušićevom komedijom "Sumnjivo lice" u režiji Salka Repaka.
Zlatno doba za ovaj teatar počinje sredinom pedesetih godina, a predstava koja je izazvala puno uzbudjenja u to vreme bila je "Mačka na usijanom limenom krovu" Tenesi Vilijamsa u režiji Minje Dedića. Likove Megi i Brika igrali su Olivera i Rade Marković.
U kratkom razmaku prikazani su i "Smrt trgovačkog putnika" Artura Milera i drugi novi američki komadi. Savremena svetska dramaturgija i moderan glumački izraz postali su zaštitni znak ovog teatra.
Medjutim, odlukom Narodnog odbora u leto 1959. godine, Gradsko pozorište spojeno je sa Humorističkim pozorištem (koje je formirano 1950. i izvodilo predstave u sali bioskopa "Beograd" na Terzijama). Novi teatar nazvan je Savremeno pozorište i imao je Scenu na Crvenom krstu i Scenu na Terazijama.
Prinudna fuzija uticala je na repertoarsku konfuziju i krizu ansambla, jer su teatar zbog forsiranja muzičkih predstava početkom šezdesetih napustili dramski umetnici Olivera i Rade Marković, Ljiljana Krstić, Ksenija Jovanovicih, Voja Mirić, Nikola Milić, Minja Dedić, Milenko Maričić.
Ime je sedamdesetih godina promenjeno u Beogradsko pozorište, a novu etapu sredinom te decenije najavila je predstava "Maksim Crnojević" po tekstu Laze Kostića u režiji Branislava Mićunovića.
Osamdesete su na Crvenom krstu dobro započele sa popularnom predstavom "Amadeus" Pitera Šefera u režiji Paola Madjelija, sa Lazarom Ristovskim u naslovnoj ulozi.
Od 1989. godine umetnički rukovodilac Beogradskog dramskog pozorišta bila je Borka Pavićević, a nova koncepcija podrazumevala je teme koje se bave temeljnim pitanjima modernog sveta. Beketovu dramu "Čekajući Godoa" režirao je Haris Pašović, a igrali su Miki Manojlović, Žarko Laušević, Miodrag Krivokapić i Slavko Štimac.
Opšta kriza devedesetih godina izuzetno se loše odrazila na BDP, pa je velika scena čak jedno vreme bila zatvorena. Sa početkom novog veka i dolaskom sadašnjeg upravnika Nebojše Bradića počeo je i period konsolidacije.
BDP je u 2006. godini izveo devet premijera, a ukupno 420 predstava, koje je gledalo više od 90.000 ljudi.
(Tanjug)
Pridruži se MONDO zajednici.