Poznat kao kralj Ujedinitelj, Aleksandar I Karađorđević je rođen na Cetinju godine kao četvrto dete (drugi sin) Petra I Karađorđevića i princeze Crne Gore Ljubice Petrović, najstarije kćerke crnogorskog kralja Nikole I Petrovića.

Kum na krštenju mu je bio, preko izaslanika, ruski car Nikolaj II Romanov. Aleksandar je imao dve godine kada je njegova majka princeza Ljubica umrla od komplikacija na porođaju prilikom rođenja njegovog mlađeg brata Andrije, koji je takođe umro dvadeset tri dana kasnije.

Detinjstvo je proveo u Crnoj Gori, a osnovnu školu završio u Ženevi. Dalje školovanje je nastavio na vojnoj akademiji u Sankt Peterburgu. Dok su Aleksandar i njegov mlađi brat Đorđe bili na vojnoj akademiji, njihov otac Petar je zajedno sa zaverenicima uspeo da izvede državni udar u Kraljevini Srbiji poznat kao Majski prevrat u kojem je kralj Aleksandar Obrenović i njegova supruga Draga ubijeni. Dinastija Karađorđevića je na taj način ponovo zauzela srpski tron nakon četrdeset pet godina. Aleksandrov 58-godišnji otac je postao kralj Srbije Petar I Karađorđević, zbog čega su se Đorđe i Aleksandar vratili u Srbiju kako bi nastavili studije.



Sudbinski preokret u životu princa Aleksandra nastupio je 27. marta 1909, godine kada se njegov stariji brat, princ Đorđe odrekao prava na presto nakon snažnog pritiska političkih krugova u Srbiji. Kao prestolonasljednik, princ Aleksandar je pristupio reorganizaciji vojske, pripremajući je za konačan obračun sa Osmanlijskim carstvom.


Uoči Prvog svetskog rata 1914. godine, postao je regent, i vodio državu i vojsku u sudbonosnim danima Prvog svetskog rata. I prethodno, tokom balkanskih ratova, kao zapovednik Prve armije, što je krunisano pobedama Srba na Kumanovu i Bitolju, u Prvom balkanskom ratu 1912. godine, i na Bregalnici 1913. u Drugom balkanskom ratu.

U Prvom svetskom ratu bio je, kao regent, vrhovni komandant Srpske vojske koju je pobedonosno vodio se do proboja Solunskog fronta, konačne pobede, i proglašenja nove zajedničke države Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, 1. decembra 1918.

Posle smrti oca kralja Petra 1921. godine, postao je vladar Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.

Iduće godine oženio se rumunskom princezom Marijom Hoencolern. Aleksandar i Marija imali su tri sina Petra, Tomislava i Andreja.

Bio je jedan od tvoraca Male Antante, regionalnog vojnog saveza između Čehoslovačke, Rumunije i Kraljevine SHS, odnosno Jugoslavije.

U spoljnoj politici, oslanjao se na savez s Francuskom, i osim Male Antantne bio je tvorac i Balkanskog pakta.Jedna od ključnih postavki njegove politike bila je "Balkan - balkanskim narodima", s tezom da je to jedni način da se stvori zona mira i stabilnosti.

Pošto se dogodio tragični atentat juna 1928. u Narodnoj skupštini Kraljevine SHS, kada je poslanik vladajuće Radikalne stranke Puniša Račić pucao na poslanike HSS-a, pri čemu su u krajnjem trojica smrtno stradala, Kralj Aleksandar je, kako bi stabilizovao prilike u zemlji, januara 1929. uveo ličnu vladu.


Oktobra te godine i zvaničan naziv zemlje namesto Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca posto je Kraljevina Jugoslavija. Osnova koncepcije "šestog januara" dakle lične vlade Kralja Aleksandra, bilo je najdoslednije sprovođenje politike integralnog jugoslovenstva, pri čemu više nisu tolerisane nikakve separatne tendencije, ili naglašavanje ma kakve regionalne, plemenske (odnosno nacionalne) ili verske posebnosti u odnosnu na celinu drzave ili jugoslovenske nacije.

Godine 1931. pošto su se prilike u zemlji najvećim delom stabilizovale uveden je novi Ustav Kraljevine Jugoslavije, kojim je ustanovljen dvodomni predstavnički sistem, a zemlja je time vraćena parlamentarizmu, prenosi Tanjug.



Atentatu na Kralja Aleksandra u Marseju prethodila su dva pokušaja, prvi 1921. godine, u Beogradu koji su organizovali komunisti, atentator je bio Spasoje Stejić. Dok su pokušaj atentata na kralja Aleksandra pripadnici hrvatskog ustaškog pokreta, izveli 17. decembra 1933. godine, u Zagrebu. Ustaše Petar Oreb i Ivan Herničić uhapšeni su potom i osuđeni, kao i prethodno komunista Stejić.

Atentat 9. oktobra 1934. u Marseju, u kojem je ubijen i šef francuske diplomatije, član francuske "akademije besmrtnih" Luj Bartu, izveli su hrvatski teroristi ustaše i pripadnici probugarske organizacije VMRO (Vnatrešna Makedonska Revolucionerna Organizacija), uz nesumnjivu podršku Musolinijeve Italije.

Dalja pozadina ovog zločina, kao je ranije pisao Tanjug, nije nikada potpuno rasvetljena, i postoji više čak oprečnih teorija.

Neposredni izvršilac je bio pripadnik VMRO Vlado (Veličko) Georgijev Kerin, s nadimkom Černozemski uz pomoć trojice pripadnika ustaškog pokreta.

Oktobra 1934. Kralj Aleksandar Karađorđević došao je u Francusku u zvaničnu državnu posetu. Na ulicama Marselja dočekalo ga oko 100.000 ljudi. Atentator Černozemski je, glumeći oduševljenje skandirao kralju na francuskom, a potom je iz buketa kojim je mahao izvadio revolver i ispalio više hitaca.

Smrtno ranjeni Kralj Aleksandar ubrzo je izdahnuo, nekoliko sati potom preminuo je i ministar Lui Bartu, dok je ranjeni general Žozef Žorž preživeo. Kako je tadašnja štampa pisala poslednje reči koje je Kralj Aleksandar izgovorio bile su: "Čuvajte mi Jugoslaviju".



Masa je linčovala atentatora kojeg je policija prethodno uspela da rani, i on je ubrzo preminuo. Francuska policija je uhapsila trojicu zaverenika-atentatora Zvonimira Pospišila, Ivu Rajića i Miju Kralja, hrvatske ustaše. Francuski sud osudio ih je na doživotnu robiju.

Benito Musolini, italijanski fašistički lider koji je imao teritorijalne aspiracije na delove Jugoslavije odbio je da izruči inspiratore zločina ustaške prvake Antu Pavelića i Eugena Didu Kvaternika, koji je bio rukovodilac grupe koja je izvršila atentat. Izvesno vreme italijanske vlasti su ih držale zatočene.


Po opštoj oceni tvorac jugoslovenske države bio je iskreno ožaljen sirom Jugoslavije. Stotine hiljada ljudi odalo je počast ubijenom vladaru celom dužinom rute, počev od Splita, pa duž železničkih trasa od Splita preko Zagreba do Beograda.

Kralj Aleksandar sahranjen je 18. oktobra u porodičnoj grobnici Karađorđevića na Oplencu, uz pripadajuće najviše državne i vojne počasti, i prišutvo predstavnika gotovo svih evropskih država, dvorova i vlada, uključujući i ratne protivnike.

Pošto je najstariji sin Kralja Aleksandra Petar II bio maloletan, vlast je preuzelo tročlano namesništvo, koje su činili knez Pavle Karađorđević, dr Ivo Perović i dr Radenko Stanković.

Namesništvo je zbačeno s vlasti Vojnim udarom 27. marta 1941. godine, a ubrzo potom usledio je napad nacističke Nemačke na Kraljevinu Jugoslaviju. U napadu su učestvovale osim Nemačke i Italija, Bugarska, Mađarska.