Fruška gora je zbog velikog broja pravoslavnih manastira dobila naziv srpska Sveta gora.
Fruška gora, osim po svojoj lepoti, poznata je i kao mesto na kom se nalazi veliki broj pravoslavnih manastira. Zahvaljujući njima dobila je nadimak - srpska Sveta gora.
Šire područje Fruške gore je prema legendi od davnina bilo bogato svetilištima. Kako se navodi, tokom 16. i 17. veka na njoj se nalazilo 35 manastira. Danas je sačuvano 17 tih starih svetinja zbog čega je ova vojvođanska planina, osim kao najstariji nacionalni park u Srbiji, 1990. godine proglašena i za kulturno dobro od izuzetnog značaja za Srbiju, a predložena je i za upis na listu Svetske baštine UNESKO-a.
"Od kako je sveta i veka ljudi su oltare/žrtvenike gradili na uzvišenjima, a Fruška gora je definitivno jedino kilometrima unaokolo dostupno uzvišenje, te ne čudi njena rana sakralnost. O tome svedoče i iskopine na nekoliko lokaliteta", objašnjava Ivan Neđić, profesor pripravnik Bogoslovije Svetog Arsenija u Sremskim Karlovcima.
Hrišćanske crkve su i inače, po pravilu, podizane na mestima koja su još od ranije važila kao sveta. I tako se Fruška gora “nametnula” kao logičan izbor. Još jedan od razloga zbog kojih je tako mnogo manastira podignuto na ovom mestu jeste i činjenica da je Fruška gora bogata prirodnim resursima.Manastiri su oduvek funkcionisali u sprezi sa prirodom.
Mnogobrojne legende kraja navode da je Fruška gora bila sveto mesto za Srbe još u doba Nemanjića. Smatra se da je kralj Dragutin, u periodu kada je vladao kao “kralj Srema” svoj uticaj na ovim prostorima učvršćivao zidanjem većeg broja manastira, a da su nakon njega slično postupali i kralj Milutin, car Dušan i knez Lazar.
Tako je, legenda kaže, najstariji manastir na Fruškoj gori – Privinu Glavu, podigao još u 12. veku neki vlastelin Priva/Priba. Kralj Dragutin osnovao je Bešenovo, Veliku i Malu Remetu, dok se manastir Vrdnik vezuje za kneza Lazara. Ipak, istorijska je činjenica da ozbiljnije monaško naseljavanje Fruške gore počinje sa porodicom Branković koja posle sloma srpske despotovine, sredinom 15. veka, dobija ove predele na upravu. Despot Đurađ je od pape Nikole V tada dobio dozvolu da podigne devet manastira namenjenih pravoslavnim sveštenicima i vernicima.
Brankovići su, najverovatnije, neke od njih podigli iz temelja, dok su neke zidali na razvalinama napuštenih rimokatoličkih samostana. Ipak, to su informacije koje je danas teško dokazati. Najveći broj istoričara i teologa za najstariji manastir Fruške gore smatra Krušedol koji potiče s početka XVI veka.
"Kada govorimo o manastirima, nemamo jasnih istorijskih podataka o njihovom postojanju pre prve polovine 16. veka kada se u turskim defterima pominje veći broj srpskih pravoslavnih manastira u nekoliko nahija koje su pokrivale oblast Fruške gore. Nije teško zaključiti da su monasi izabrali ovu planinu zbog njene istovremene negostoljubivosti prema poljoprivrednoj kultivaciji, ali i pitome prirode i ne toliko guste šume", objašnjava profesor Neđić.
(MONDO/Istorijski zabavnik)
