Tužilaštvo za organizovani kriminal dobilo je danas dopunu krivične prijave protiv Velimira Ilića i Nebojše Čovića zbog sumnje da su umešani u ubistvo premijera Zorana Đinđića 2003. godine
Prijavu je protiv njih podneo punomoćnik porodice Đinđić advokat Srđa Popović, rekao je Tanjugu tužilac Miljko Radisavljević.
On je dodao da će dopuna prijave biti razmotrena i naglasio da tužilaštvo postupa i proverava navode po krivičnoj prijavi koju je Popović u ime majke i sestre pokojnog premijera Mile Đinđić i Gordane Filipović-Đinđić podneo 15. decembra 2011.
U dopuni krivčne prijave, koja je u celosti objavljena na sajtu "Peščanika", analiziraju se javne izjave Ilića i Čovića od podnošenja krivične prijave protiv njih.
U analizi koja je poslata Tužilaštvu za organizovani kriminal navodi se da su Ilić i Čović dali više javnih izjava pošto je 15. decembra 2011. godine protiv njih podneta krivična prijava i da su time samo “pojačali sumnje prema njima, s obzirom na to da su u tim izjavama izrekli neobičnu količinu očiglednih neistina”.
U tim izjavama oni najpre protivreče jedan drugom, zatim protivreče samima sebi ili čak daju izjave potpuno nelogične i suprotne nekim sudski utvrđenim činjenicama”, ocenio je u analizi advokat Popović.
Majka i sestra ubijenog premijera Đinđića podnele su 15. decembra 2011. preko punomoćnika krivičnu prijavu protiv predsednika političke partije Nova Srbija Ilića i bivšeg potpredsednika vlade Čovića tvrdeći da su izvršili krivično delo podstrekivanja na krivično delo ubistva predstavnika najviših držanih organa i neprijavljivanje priprema za izvršenje krivičnog dela napada na ustavni poredak.
U prijavi se, pored detaljnog opisa krivičnog dela, navode i predlozi dokaza koji treba da se izvedu, a među kojima je pismo Milorada Ulemeka Legije, osuđenog na 40 godina zatvora zbog ubistva Đinđića, izvodi iz svedočenja pripadnika "zemunskog klana", izvodi iz izjava tada aktuelnih političara i drugi.
Analizirajući Čovićeve izjave medijima posle krivicne prijave da su svedoci saradnici instruirani da ga optužuju, Popović u dopuni prijave ocenjuje da on nije u stanju da objasni ni ko je mogao da instruira Milenkovića u Atini i Simovića u Hrvatskoj, niti zašto bi to neko činio i ko može imati političkog interesa da Čovića progoni.
U toj osnovnoj krivičnoj prijavi se posebno pominje pismo koje je Milorad Ulemek Legija uputio Iliću pre ubistva premijera februara 2003. godine i u kome poziva na "ponavljanja 5. oktobra kao opštenarodnog bunta" da bi na mesto tadašnje vlade doveli na vlast druge ljude "koji će voditi računa o nacionalnom dostojanstvu".
U dopuni se posebno analiziraju poslednje izjave Ilića i Čovića koje se odnose na pismo Ulemeka.
U svojoj knjizi "Povlenske magle i vidici", tadašnji ministar unutrašnjih poslova Dušan Mihajlović navodi da je, povodom dobijanja Ulemekovog pisma, Velimir Ilić davao različite i protivrečne izjave o razgovoru koji je vodio sa Čovićem prilikom njihovog susreta u Čačku, februara 2003.
Advokat Popović ukazuje da je posle 15. decembra 2011. Ilić dva puta ponovio da je Čoviću pokazao pismo nekoliko dana nakon što ga je primio, iako takođe tvrdi da mu je MUP to pismo uzeo čim ga je dobio.
Za Čovića se navodi da je dva puta tvrdio da to pismo nikada nije video.
Popović u dopuni krivične prijave upoređuje Ilićeve i Čovićeve nove izjave sa starim i ocenjuje da "Čović tri puta poriče da je išta znao o sadržini pisma, a tek nakon podnošenja prijave, decembra 2011, dva puta priznaje da mu je Ilić ipak pismo prepričao".
Ilić, prema analizi punomoćnika Đinđićevih, prednjači sa kontroverznim istupima, gde se podseća na njegovu najnoviju izjavu da je o Ulemekovom pismu lično obavestio premijera Đinđića, koji mu je tom prilikom ponudio i mesto ministra policije.
U analizi se podseća da se Iliću "navodno nedavno javio i direktor 'Apatinske pivare' Milivoje Vujović, poznatiji kao menadžer prodaje piva na festivalu u Guči, i ponudio mu da posvedoči kako se i on sam slučajno zatekao u poseti kod Đinđića".
"Velimir Ilić je, izgleda, ovaj minorni detalj od 2003. pa sve do decembra 2011. bio zaboravio, te ga zato nikada nije ni spomenuo u svojim brojnim ranijim izjavama", naveo je Popović.
Detaljno je naveo i brojne Ilićeve citate neposredno pre ubistva Đinđića i odmah posle atentata u kojima iznosi zamerke i kritike na njegov rad.
Potom su u analizi citirane Ilićeve izjave posle 15. decembra 2011, u kojima tvrdi da je bio prijatelj sa Đinđićem i kako su se često družili u Čačku.
"Osnovna teza odbrane osumnjičenog Čovića u javnosti u odnosu na delo podstrekivanja na ubistvo sastoji se u paušalnoj tvrdnji da mu je ovo delo montirano, kako se branio i sam Ulemek na suđenju za atentat i u optužbama da su Đinđića ubili Čedomir Jovanović i Vladimir Popović zvani Beba".
U krivičnoj prijavi od 15. decembra 2011. advokat Popović je izveo zaključak o političkim motivima za umešanost Čovića i Ilića u ubistvo premijera u martu 2003. godine iz iskaza dvojice pripadnika "zemunskog klana".
"Iz iskaza Dejana Milenkovića i Miloša Simovića, ukrštanjem sa drugim dokazima i opštepoznatim činjenicama, može se, u glavnim crtama, rekonstruisati potpuna struktura zavere, plan delovanja i podela uloga, kao i posebno mesto koje je u toj prevratničkoj zaveri zauzimao osumnjičeni Nebojša Čović", navodi se u krivičnoj prijavi.
Obe izjave su saglasne u svim detaljima i iskaz Milenkovića iz 2006. i izjava koju je dao u tužilaštvu Simović pre sedam meseci, i u kojima tvrde da je Čović podržavao atentat, da je njima tvrdio da će on nakon toga postati premijer.
Milenković je svedok saradnik u procesu za ubistvo premijera koji je svojim svedočenjem izbegao kaznu, dok je Simović osuđen na 30 godina zatvora zbog učešća u atentatu.
Popović smatra da ubistvo premijera Đinđića nije bilo samo sebi cilj, već da se "iz otvorenog pisma Ulemeka, kao i pisma upućenog Iliću i drugim političarima vidi se da je ubistvo bilo samo sredstvo, a da je osnovni cilj bio svrgavanje vlade i dovođenje drugih, takozvanih "patriotskih" snaga na vlast.
Iz iskaza Dejana Milenkovića i izjave Miloša Simovića vidimo da zbog toga Ulemek i nastoji da obezbedi političku podršku da se, nakon atentata, sruši i sama obezglavljena Vlada i u "opštenarodnom buntu", „novom 5. oktobru" dovede na vlast tadašnja „patriotska opozicija".
Rasvetljavanje političke pozadine ubistva premijera Đinđića započelo je krajem septembra ove godine pokretanjem istrage protiv osam pripadnika JSO.
Istragu je pokrenulo Tužilaštvo za organizovani kriminal postupajući, pored ostalog i po prijavi advokata Popovića kojom su osim pripadnika JSO bili obuhvaćeni i Koštunica ali i nekadašnji šef Vojno-bezbednosne agencije Aco Tomić, ali se oni nisu našli na tužilačkom spisku osumnjičenih.
(Tanjug)
On je dodao da će dopuna prijave biti razmotrena i naglasio da tužilaštvo postupa i proverava navode po krivičnoj prijavi koju je Popović u ime majke i sestre pokojnog premijera Mile Đinđić i Gordane Filipović-Đinđić podneo 15. decembra 2011.
U dopuni krivčne prijave, koja je u celosti objavljena na sajtu "Peščanika", analiziraju se javne izjave Ilića i Čovića od podnošenja krivične prijave protiv njih.
U analizi koja je poslata Tužilaštvu za organizovani kriminal navodi se da su Ilić i Čović dali više javnih izjava pošto je 15. decembra 2011. godine protiv njih podneta krivična prijava i da su time samo “pojačali sumnje prema njima, s obzirom na to da su u tim izjavama izrekli neobičnu količinu očiglednih neistina”.
U tim izjavama oni najpre protivreče jedan drugom, zatim protivreče samima sebi ili čak daju izjave potpuno nelogične i suprotne nekim sudski utvrđenim činjenicama”, ocenio je u analizi advokat Popović.
Majka i sestra ubijenog premijera Đinđića podnele su 15. decembra 2011. preko punomoćnika krivičnu prijavu protiv predsednika političke partije Nova Srbija Ilića i bivšeg potpredsednika vlade Čovića tvrdeći da su izvršili krivično delo podstrekivanja na krivično delo ubistva predstavnika najviših držanih organa i neprijavljivanje priprema za izvršenje krivičnog dela napada na ustavni poredak.
U prijavi se, pored detaljnog opisa krivičnog dela, navode i predlozi dokaza koji treba da se izvedu, a među kojima je pismo Milorada Ulemeka Legije, osuđenog na 40 godina zatvora zbog ubistva Đinđića, izvodi iz svedočenja pripadnika "zemunskog klana", izvodi iz izjava tada aktuelnih političara i drugi.
Analizirajući Čovićeve izjave medijima posle krivicne prijave da su svedoci saradnici instruirani da ga optužuju, Popović u dopuni prijave ocenjuje da on nije u stanju da objasni ni ko je mogao da instruira Milenkovića u Atini i Simovića u Hrvatskoj, niti zašto bi to neko činio i ko može imati političkog interesa da Čovića progoni.
U toj osnovnoj krivičnoj prijavi se posebno pominje pismo koje je Milorad Ulemek Legija uputio Iliću pre ubistva premijera februara 2003. godine i u kome poziva na "ponavljanja 5. oktobra kao opštenarodnog bunta" da bi na mesto tadašnje vlade doveli na vlast druge ljude "koji će voditi računa o nacionalnom dostojanstvu".
U dopuni se posebno analiziraju poslednje izjave Ilića i Čovića koje se odnose na pismo Ulemeka.
U svojoj knjizi "Povlenske magle i vidici", tadašnji ministar unutrašnjih poslova Dušan Mihajlović navodi da je, povodom dobijanja Ulemekovog pisma, Velimir Ilić davao različite i protivrečne izjave o razgovoru koji je vodio sa Čovićem prilikom njihovog susreta u Čačku, februara 2003.
Advokat Popović ukazuje da je posle 15. decembra 2011. Ilić dva puta ponovio da je Čoviću pokazao pismo nekoliko dana nakon što ga je primio, iako takođe tvrdi da mu je MUP to pismo uzeo čim ga je dobio.
Za Čovića se navodi da je dva puta tvrdio da to pismo nikada nije video.
Popović u dopuni krivične prijave upoređuje Ilićeve i Čovićeve nove izjave sa starim i ocenjuje da "Čović tri puta poriče da je išta znao o sadržini pisma, a tek nakon podnošenja prijave, decembra 2011, dva puta priznaje da mu je Ilić ipak pismo prepričao".
Ilić, prema analizi punomoćnika Đinđićevih, prednjači sa kontroverznim istupima, gde se podseća na njegovu najnoviju izjavu da je o Ulemekovom pismu lično obavestio premijera Đinđića, koji mu je tom prilikom ponudio i mesto ministra policije.
U analizi se podseća da se Iliću "navodno nedavno javio i direktor 'Apatinske pivare' Milivoje Vujović, poznatiji kao menadžer prodaje piva na festivalu u Guči, i ponudio mu da posvedoči kako se i on sam slučajno zatekao u poseti kod Đinđića".
"Velimir Ilić je, izgleda, ovaj minorni detalj od 2003. pa sve do decembra 2011. bio zaboravio, te ga zato nikada nije ni spomenuo u svojim brojnim ranijim izjavama", naveo je Popović.
Detaljno je naveo i brojne Ilićeve citate neposredno pre ubistva Đinđića i odmah posle atentata u kojima iznosi zamerke i kritike na njegov rad.
Potom su u analizi citirane Ilićeve izjave posle 15. decembra 2011, u kojima tvrdi da je bio prijatelj sa Đinđićem i kako su se često družili u Čačku.
"Osnovna teza odbrane osumnjičenog Čovića u javnosti u odnosu na delo podstrekivanja na ubistvo sastoji se u paušalnoj tvrdnji da mu je ovo delo montirano, kako se branio i sam Ulemek na suđenju za atentat i u optužbama da su Đinđića ubili Čedomir Jovanović i Vladimir Popović zvani Beba".
U krivičnoj prijavi od 15. decembra 2011. advokat Popović je izveo zaključak o političkim motivima za umešanost Čovića i Ilića u ubistvo premijera u martu 2003. godine iz iskaza dvojice pripadnika "zemunskog klana".
"Iz iskaza Dejana Milenkovića i Miloša Simovića, ukrštanjem sa drugim dokazima i opštepoznatim činjenicama, može se, u glavnim crtama, rekonstruisati potpuna struktura zavere, plan delovanja i podela uloga, kao i posebno mesto koje je u toj prevratničkoj zaveri zauzimao osumnjičeni Nebojša Čović", navodi se u krivičnoj prijavi.
Obe izjave su saglasne u svim detaljima i iskaz Milenkovića iz 2006. i izjava koju je dao u tužilaštvu Simović pre sedam meseci, i u kojima tvrde da je Čović podržavao atentat, da je njima tvrdio da će on nakon toga postati premijer.
Milenković je svedok saradnik u procesu za ubistvo premijera koji je svojim svedočenjem izbegao kaznu, dok je Simović osuđen na 30 godina zatvora zbog učešća u atentatu.
Popović smatra da ubistvo premijera Đinđića nije bilo samo sebi cilj, već da se "iz otvorenog pisma Ulemeka, kao i pisma upućenog Iliću i drugim političarima vidi se da je ubistvo bilo samo sredstvo, a da je osnovni cilj bio svrgavanje vlade i dovođenje drugih, takozvanih "patriotskih" snaga na vlast.
Iz iskaza Dejana Milenkovića i izjave Miloša Simovića vidimo da zbog toga Ulemek i nastoji da obezbedi političku podršku da se, nakon atentata, sruši i sama obezglavljena Vlada i u "opštenarodnom buntu", „novom 5. oktobru" dovede na vlast tadašnja „patriotska opozicija".
Rasvetljavanje političke pozadine ubistva premijera Đinđića započelo je krajem septembra ove godine pokretanjem istrage protiv osam pripadnika JSO.
Istragu je pokrenulo Tužilaštvo za organizovani kriminal postupajući, pored ostalog i po prijavi advokata Popovića kojom su osim pripadnika JSO bili obuhvaćeni i Koštunica ali i nekadašnji šef Vojno-bezbednosne agencije Aco Tomić, ali se oni nisu našli na tužilačkom spisku osumnjičenih.
(Tanjug)
