Beogradski advokata Radišu Bogdanovića imenovan za privremenog zastupnika Dragoljuba Draže Mihailovića u postupku koji se vodi pred tim Prvim sudom za utvrdivanje Dražine smrti.
Imenovanje advokata Bogdanovića predložio je punomoćnik udruženja koja su tražila rehabilitaciju Mihailovića advokat Zoran Živanović, a sud je usvojio tu molbu, rekla je Tanjugu portparol suda Gordana Vuković.
Prethodno je Centar za socijalni rad opštine Zvezdara odbacio zahtev suda da postavi privremenog staraoca, pa je to učinio sud u skladu sa svojim nadležnostima.
Sud će, prema rečima Vukovićeve, u kratkom roku zakazati ročište za utvrđivanje činjenica o smrti nekadašnjeg komandanta Kraljevske vojske u otadžbini.
Bez dokaza o smrti, Viši sud ne može da odluči o zahtevu za rehabilitaciju Mihailovića, odnosno da poništi presudu od 15. jula 1946. godine, kojom je Mihailović osuđen na smrt streljanjem, pošto nema zvaničnih podataka o tome gde je i kad pogubljen i sahranjen.
Shodno Zakonu o vanparničnom postupku, za mrtvog se može proglasiti osoba o čijem životu nije bilo nikakvih vesti u poslednjih pet godina, a od čijeg rođenja je prošlo više od 70 godina.
Mrtvim se može proglasiti i osoba koja je nestala u brodolomu, saobraćajnoj nesreći, požaru, poplavi, zemljotresu, o čijem životu nije bilo nikakvih vesti šest meseci. Osobe koje su nestale u toku rata, o kojima se ništa nije znelo godinu dana od kako su prestala ratna dejstva, takođe se može proglasiti za umrle.
Tokom postupka za rehabilitaciju, koji traje više od godinu dana pred Višim sudom u Beogradu, ni predlagači rehabilitacije niti sud nisu uspeli da pribave dokaz o Mihailovićevoj smrti od Bezbednosno informativne agencije, Istorijskog arhiva i matičara opštine Ivanjica u kojoj je Mihailović rođen.
Jedini trag o Mihajlovićevoj smrti, koji su sudu dostavili predlgači, jeste izveštaj lista "Borba" koji je 18. jula 1946. objavio da je nad Mihailovićem izvršena smrtna kazna streljanjem, dan ranije. Državna komisija za tajne grobnice streljanih posle Drugog svetskog rata utvrdila da je Mihajlović streljan na Adi Ciganliji 17. jula 1946. godine.
Poništenje presude od 15. jula 1946. godine, kojom je Mihailović osuđen na smrt streljanjem, kao i vraćanje građanskih prava, zahtevom za rehabilitaciju zatražio je njegov unuk Vojislav Mihailović, koji nije prisustvovao nijednom održanom ročištu.
Njemu su se pridružili Srpska liberalna stranka, s akademikom Kostom Čavoškim na čelu, Udruženje pripadnika Jugoslovenske vojske u otadžbini, Udruženje političkih zatvorenika i žrtava komunističkog režima, profesor međunarodnog prava Smilja Avramov i drugi.
Predlagači zahteva tvrde da Mihajloviću nije dato pravo na odbranu i nije video svog advokata do početka suđenja. On, kako tvrde, nije imao ni pravo na nepristrasan sud, a optužnica mu je uručena sedam dana pred suđenje.
Zahtevom za rehabilitaciju zatraženo je poništenje presude kojom je Mihailović osuđen na smrt i kojom su mu prethodno oduzeta sva građanska prava.
Mihajlović je, dva dana po donošenju sporne presude, 17. jula 1946. godine, streljan kao državni neprijatelj "broj jedan".
Državna komisija utvrdila je da je Mihajlović ubijen na Adi Ciganliji, ali sumnja da su njegove kosti kasnije prenete u drugu grobnicu, najverovatnije na Ratno ostrvo, kako bi se onemogućilo da ikad budu pronađene.
(Tanjug)
Prethodno je Centar za socijalni rad opštine Zvezdara odbacio zahtev suda da postavi privremenog staraoca, pa je to učinio sud u skladu sa svojim nadležnostima.
Sud će, prema rečima Vukovićeve, u kratkom roku zakazati ročište za utvrđivanje činjenica o smrti nekadašnjeg komandanta Kraljevske vojske u otadžbini.
Bez dokaza o smrti, Viši sud ne može da odluči o zahtevu za rehabilitaciju Mihailovića, odnosno da poništi presudu od 15. jula 1946. godine, kojom je Mihailović osuđen na smrt streljanjem, pošto nema zvaničnih podataka o tome gde je i kad pogubljen i sahranjen.
Shodno Zakonu o vanparničnom postupku, za mrtvog se može proglasiti osoba o čijem životu nije bilo nikakvih vesti u poslednjih pet godina, a od čijeg rođenja je prošlo više od 70 godina.
Mrtvim se može proglasiti i osoba koja je nestala u brodolomu, saobraćajnoj nesreći, požaru, poplavi, zemljotresu, o čijem životu nije bilo nikakvih vesti šest meseci. Osobe koje su nestale u toku rata, o kojima se ništa nije znelo godinu dana od kako su prestala ratna dejstva, takođe se može proglasiti za umrle.
Tokom postupka za rehabilitaciju, koji traje više od godinu dana pred Višim sudom u Beogradu, ni predlagači rehabilitacije niti sud nisu uspeli da pribave dokaz o Mihailovićevoj smrti od Bezbednosno informativne agencije, Istorijskog arhiva i matičara opštine Ivanjica u kojoj je Mihailović rođen.
Jedini trag o Mihajlovićevoj smrti, koji su sudu dostavili predlgači, jeste izveštaj lista "Borba" koji je 18. jula 1946. objavio da je nad Mihailovićem izvršena smrtna kazna streljanjem, dan ranije. Državna komisija za tajne grobnice streljanih posle Drugog svetskog rata utvrdila da je Mihajlović streljan na Adi Ciganliji 17. jula 1946. godine.
Poništenje presude od 15. jula 1946. godine, kojom je Mihailović osuđen na smrt streljanjem, kao i vraćanje građanskih prava, zahtevom za rehabilitaciju zatražio je njegov unuk Vojislav Mihailović, koji nije prisustvovao nijednom održanom ročištu.
Njemu su se pridružili Srpska liberalna stranka, s akademikom Kostom Čavoškim na čelu, Udruženje pripadnika Jugoslovenske vojske u otadžbini, Udruženje političkih zatvorenika i žrtava komunističkog režima, profesor međunarodnog prava Smilja Avramov i drugi.
Predlagači zahteva tvrde da Mihajloviću nije dato pravo na odbranu i nije video svog advokata do početka suđenja. On, kako tvrde, nije imao ni pravo na nepristrasan sud, a optužnica mu je uručena sedam dana pred suđenje.
Zahtevom za rehabilitaciju zatraženo je poništenje presude kojom je Mihailović osuđen na smrt i kojom su mu prethodno oduzeta sva građanska prava.
Mihajlović je, dva dana po donošenju sporne presude, 17. jula 1946. godine, streljan kao državni neprijatelj "broj jedan".
Državna komisija utvrdila je da je Mihajlović ubijen na Adi Ciganliji, ali sumnja da su njegove kosti kasnije prenete u drugu grobnicu, najverovatnije na Ratno ostrvo, kako bi se onemogućilo da ikad budu pronađene.
(Tanjug)
