U hramovima se moli Gospodu da blagoslovi "venac godine" - da sačuva pravoslavlje u miru, da tok godine protekne dobro, da gradove Bog sačuva nepovređene, da hristoljubivog vladara zemlje zaštiti i daruje mu pobedu nad protivnicima.

Takođe se moli za pobedu nad krivoverstvom, za plodove zemaljske, zdrav vazduh, kišu sa nebesa, za izbavljenje od svih nevolja.

Tokom istorije hrišćanstva nije bilo jedinstvenosti u tome od kada treba računati početak godine. Nekada je to bio mart, a potom Vaskrs.

Sveti Amvrosije Mediolanski kaže da godinu treba početi u septembru, u slavu Svetog cara Konstantina, rođenog u Nišu.

U Vizantiji je još dugo bilo dvoumljenja. Prvi i Šesti vaseljenski sabori smatraju da je dobro da se početak godine stavi u septembar, nalazeći za to biblijsko opravdanje. Jer, oko praznika jevrejske Nove godine, Isus Hristos, ušavši u sinagogu, oglasio je godinu milosti Gospodnje.

Do vremena cara Dušana kod nas je bilo dokumenata, u kojima godina počinje u martu.

Od 1989. godine ovaj dan se, na predlog Vaseljenskog patrijarha, obeležava kao Dan tvari Božije, odnosno svega od Boga stvorenog.

Ovaj praznik pre svega "podseća ljude na brigu o životnoj sredini i prirodi uopšte koja je nemarnim, neodgovornim i krajnje nehrišćanskim delovanjem čovekovim bolno ranjena i nasilnički ugrožena".

(Srna, ilustracija: Guliver/Getty Images)