Jezive tajne nekada najveće mentalne bolnice na svetu.
Univerzitetski grad i bivša prestonica Džordžije, Miledžvil (Milledgeville) je poznat po najvećoj psihijatrijskoj bolnici na svetu, koja danas izgleda kao mali grad duhova. Napuštene sobe, zarđali aparati i neobično groblje na kome hiljade stubova obeleženih brojevima stvaraju jezivu atmosferu koja privlači ljubitelje mračnog turizma.
Bodljikava žica i zapušteni hodnici pobuđuju radoznalost o tajnama koje krije propali sanatorijum sa zvaničnim nazivom: "Georgia Lunatic, Idiot and Epileptic Asylum" otvoren 1842. godine. Napuštene zgrade državne bolnice, nekada su predstavljale najveću ustanovu za mentalno zdravlje koju je svet ikada video, sa više od 200 zgrada na 2.000 hektara.
Kako su oni govorili, to je bilo utočište ludaka, idiota i epileptičara u državi Džordžija, a priča o bolnici je u to vreme ličila kao na sve druge ustanove za mentalno zdravlje tog vremena. U početku su se njegove metode lečenja činile efikasnim i humanim.
Na turističkim turama posetioci mogu saznati kako je sanatorijum nekada primao 17.000 pacijenata odjednom. Vodič će takođe ispričati priču o Tilmanu Barnetu, prvom pacijentu koji je umro ubrzo nakon što je prešao sanatorijumski prag.
Zbog psihičke bolesti vezali su ga lancima kako ne bi pobegao na putu do bolnice i terali ga da pešači kilometrima. Iscrpljen, Tilman nije dugo živeo. Ali ovo je samo jedna u moru jezivih i tužnih priča koje su ispisale prošlost bolnice.
MALI GRAD DUHOVA - MRAČNE TAJNE NAJVEĆE DUŠEVNE BOLNICE NA SVETU! Napuštene sobe, neobično groblje i jeziva atmosfera
Hiljade Amerikanaca lečeno je u Miledžvilu, često protiv svoje volje, često bez valjanog verovanja u mentalnu bolest. Roditelji su u psihijatrijskoj ustanovi plašili svoju decu govoreći im da će tamo završiti ako budu nevaljali, a ona je istovremeno plašila i odrasle koji su zazirali od tog mesta.
Lekari su koristili klasične psihijatrijske metode tog vremena, od lobotomije do elektrošokova, ali i daleko manje sofisticirane tehnike zatvaranja pacijenata u metalne kaveze, prisilno tuširanje hladnom ili toplom vodom.
"Tamo su se mogli videti visoki nivoi ljudske humanosti, ali i dubine degradacije", napisao je dr Piter G. Krenford, glavni klinički psiholog u bolnici 1952. godine u svojoj knjizi opisujući situaciju u bolnici.
Ali do 1960-ih populacija bolnice narasla je na 12.000, daleko iznad njenog maksimalnog kapaciteta. Bilo je nedovoljno osoblja, sa odnosom lekar/pacijent od 1 prema 100. U ovim uslovima kvalitet lečenja je uveliko opao, a bolnica je postala ozloglašena zbog maltretiranja onih koji su tamo bili. Kružile su glasine o deci zatvorenoj u kavezima, odraslima koji žive u ludačkim košuljama i prisilnoj šok terapiji strujom, insulinom i ledenim kupkama.
Bolnica je počela da se gasi tokom 1960-ih i 1970-ih i jedno vreme je radila kao zatvor, ali je tek 2010. godine zauvek zatvorila svoja vrata.
(MONDO)
