Sedamdeset pet godina koje su usledile nakon završetka Drugog svetskog rata pretvorile su se u epohu složenosti. Za Zapad su to bile godine konsolidacije Sjedinjenih Država kao neprikosnovenog međunarodnog lidera na račun Evrope. Danas smo svedoci kako se stari moćnici Istoka vraćaju u prvi plan. Tu je Kina i postsovjetska Rusija, podeljena kao i uvek između istoka i zapada, kao dvoglavi orao svojih careva, piše El Espectador.
Rusija ima dve duše i dve konstitutivne stvarnosti, azijsku i evropsku, koje bi spojile nasleđe Kozaka sa njenih ravnica i Mongola iz stepa sa evropskom civilizacijom. To je kontradiktorno kao i povratak velike Rusije, koja se plaši ideološke konkurencije bivših supersila, i invazijom na Ukrajinu udahnjuje život NATO-u koji je u opadanju.
Istorija i Rusija (sa njenom posebnom društvenom ličnošću) igraju centralnu ulogu u događajima u ovom vremenu konfuzije i promena. Više nismo u bipolarnom svetu supersila, sa njegovim ideologijama i manihejskim narativima koji imaju jedan cilj: da kontrolišu i dominiraju. Suočavamo se sa multipolarnom pozornicom koju je podigao novi kandidat koji se približava vrhuncu svoje moći – Kina - ta imperijalna država koja ubire plodove svog strpljenja i strateške vizije. Pored nje su Rusija Vladimira Putina, pomalo nostalgična za svojom imperijalnom prošlošću, i Sjedinjene Države koje su jedva uspele da sakriju, pa čak i da prevaziđu, svoj prvobitni greh ropstva. To je istorijska stvarnost koja narušava njenu dušu i društvenu strukturu, kako je Donald Tramp nesvesno otkrio, navodi El Espectador.
U tih 70 godina svet je imao Ujedinjene nacije, koje nisu bile svetska vlada, već kolektivni sistem koordinacije i intervencije. Prvih 30 godina imale su težinu pod odlučujućim vođstvom Zapada. U međuvremenu, zemlje Istoka, od Koreje do Vijetnama, Kine i Malezije, napustile su polufeudalne uslove da bi se pridružile dalekoj i stranoj modernosti. To su činili kroz društvene konvulzije koje su često bile krvave i nasilne. Bile su to godine oslobodilačkih ratova i novih republika koje su izranjale iz ruševina evropskih kolonijalnih imperija.
Zapad je živeo u srećnoj kombinaciji prosperiteta i demokratije koja je skoro postala sinonim za sebe. Godinama kasnije, sa padom sovjetskog socijalizma, čak se, naivno i ne bez doze arogancije, govorilo o kraju istorije. Ali ono što smo videli nije kraj istorije, već kraj trijumfa Zapada i njegove dominacije. Zapad je ušao u turbulencije samo nekoliko godina nakon kraja sovjetskog komunizma, piše El Espectador.
Kao reakcija na neuspehe osramoćenog kosmopolitskog poretka, energični, ako ne i ljuti, nacionalistički projekti su se vratili da povrate vlast od međunarodnih institucija. NATO više ne postoji kao što je postojao. Sjedinjene Države su zaglibljene u nerešenim unutrašnjim sukobima. Rusija je u zagrljaju nostalgije čak i dok klizi da postane manja sila, osećajući se nesigurno u svetu koji ne može da kontroliše. Evropa mora da odglumi san Šarla de Gola da pobegne od američkog tutorstva i prigrli željnu Ukrajinu.
A na vrhu, Kina je odlučna da se probije kao prosperitetna i poštovana sila, izlečena od prošlih strahova i poniženja, i oslobođena svih veza izvan njene kontrole — čak i sa Rusijom. Dobrodošli u multidimenzionalni, multipolarni svet koji preoblikuje Zapad od glavnog igrača u samo jednog od igrača, zaključuje El Espectador.
(MONDO)