Heraldičar Nemanja Todorović Štiplija sa Masarikovog Univerzitetu u Češkoj Repiblici navodi da ne stoji tvrdnja Esada Džudževića o poreklu prezimena.
On ističe da osmanski državljani muslimaske veroispitovisti nisu, uopšte, imali prezimena.
U pisanom osvrtu na promenu prezimena predsednika Bošnjačkog nacionalnog veća Esada Džudževića u Džudžo, Todorović Štiplija navodi u mejlu dostavljenom medijima, da prezimena sa sufiksima "vić" i "ić" u slovenskim jezicima označavaju pripadnost, prvenstveno porodici.
"Prezimena sa sufiksima -vić i -ić, zajedno sa sufiksima -ov, -ev, -ović, -ski, pa čak i -in, -ak, -ek, -ik javljaju mnogo ranije. Ne stoji tvrdnja gospodina Džudževića da su ovakvi sufiksi nametnuti od bilo kakve vlasti, već više da su u prirodi slovenskih jezika, pa su se sami takvim nametnuli", navodi heraldičar.
Sa druge strane, s obzirom da sufiksi ovog tipa u slovenskim jezicima označavaju pripadnost, prvenstveno porodici - tj. ocu, sreću se kod bošnjaka mnogo ranije, navodi Todorović.
On navodi da je heraldika kao pomoćna istorijska disciplina usko povezana sa rodoslavljem ili genealogija (grčka reč za rod, pleme, koleno - logos reč, govor). To je disciplina o postanku, odnosima i korenima imena i prezimena ljudi, nauka koja proučava poreklo porodica.
Džudžević je ranije saopštio da je zvanično promenio prezime u Džudžo i da je odbacivanjem dodatka "vić" iz prezimena ispravio nepravdu učinjenu njegovim precima.
Todorović smatra da je netačna je tvrdnja Džudževića da su sufiski "vić" i "ić" nametnuti od 1912 godine.
"Prvo nisu imali čemu biti nametnuti, kad osmanski državljani muslimaske veroispitovisti nisu imali prezimena. Muslimani su u osmanskom carstvu samo na svoja imena dodavali titule, kao što su paša, hodža, beg, hanuma, efendija, i slično - ovakve titule definisale su njihov formalni ili nefromalni status u osmanskom društvu, njihovu profesiju ili nešto drugo. Slično je bilo i sa vreskim i vojnim tutilama, ali prava prezimena osmanski državljani nisu imali", ukazuje Todorović.
On podseća da su turski državljani posle Ataturkovih reformi, koje su počele 1921-24. godine Zakonom o prezimenima Turske Republike koji donet vrlo kasno 1934. godine, morali da koriste prezimena.
"Do tada su samo hrišćanski i jevrejski stanovnici novoosnovane Republike Turske imali prezimena, dok muslimani nisu ih imali uopšte", tvrdi Todorović Štiplija.
