To neugledno naselje nije se mnogo razlikovalo od beogradske Jatagan male.U njemu se ništa nije izmenilo sve do 1948. godine kada je započeta izgradnja Studentskog grada i paviljona. Tokom izgradnje Novog Beograda, deo Ulice Tošin bunar do nadvožnjaka pruge ostao je u sastavu Zemuna, a njen duži deo prema Bežaniji postao je prvo veće gradilište novog grada.
Ulica Tošin bunar nije dobila ime po bunaru, već po istoimenoj kafani. A bunar je zaista još u 18. veku iskopao izvesni Teodor Toša Apostolović, bogati zemunski veletrgovac, Cincarin poreklom iz Soluna. Kafana je odmah postala svojevrstan "hram učenosti" koji je vrata zatvarao svega dvaput u istoriji: prvo 1968. dok su trajali studentski protesti, i četiri godine kasnije, kada je proglašena epidemija velikih boginja.
Toša Apostoloivić imao je jednog sina i dve kćeri. Jedna od njih bila je udata za trgovca Dragaševića u Beogradu, a kasnije srpski general i pesnik Jovan Dragašević, Tošin je unuk po kćeri.
Druga je bila udata za činovnika zemunskog Rukavinu, a od ove ćerke je rođen i J. Rukavina koji je pre 2-3 godine u Zemunu u najvećoj sirotinji umro. S ovim koji je bio katolik, izumrla je porodica Apostolovića i po ženskoj liniji u Zemunu.
Toša Apostolović ostavio je zemunskoj crkvenoj opštini zemljište poznato danas pod nazivom "Tošin bunar". Ovo zemljište leži između Zemuna i Bežanije, nedaleko od visova na kojima su danas i od vajkada zemunski vinogradi.
Podaci kažu da je dotični Toša pod stare dane zaradio neku tešku očnu bolest. Navodno su mu predložili da sa Bežanijske kose spusti nizbrdo prazno bure, a gde ono bude stalo, tu da iskopa bunar i zasadi drveće, pa da se umiva vodom kako bi povratio vid. To je i učinio, a usput je tu podigao i kafanu. Ubrzo je lokal postao omiljeno sastajalište imućnih Zemunaca, a čitav kraj oko bunara je još za Tošinog života poneo ime Tošin bunar.
Sadašnji i bivši zaposlenici ove kafane sećaju se da su u njihovim "odajama" studenti proslavljali svoje uspehe, ali i tugovali zbog neuspeha na fakultetima – uz muziku, gomilu pića, s pesmom na usnama. Pamti se da su se žitelji starog Beograda pitali koja je to kafana tamo preko reke u kojoj se lumpuje do zore. Mnogi su dolazili da provere te priče.
Tamo gde se završavaju novobeogradski blokovi, a počinje Bežanijska kosa, stoji ulica koja ih graniči. Ona nosi ime Tošin bunar, što je mnogima postalo atraktivno, pa se više niko i ne pita po kojem Toši i kakvom bunaru je ovo mesto ponelo tako neobično ime.
(MONDO/National Geographic)