Mošti Svetog Save, jednog od tvoraca srpske srednjovekovne države, osnivača srpske crkve, začetnika srpske književnosti i najmlađeg sina velikog srpskog župana Stefana Nemanje, počivale su od 1237. godine u Mileševi.
Spaljivanju moštiju, 359 godina posle njegove smrti, prethodio je ustanak Srba u Banatu pod episkopom banatskim Svetim Teodorom Vršačkim, u kojem su ustanici nosili ikone Svetog Save.
Turski sultan Muhamed III naredio je Sinan paši da po svaku cenu uguši pobunu Srba.
Sinan paša je, znajući da se na grobu Svetog Save u Mileševi okupljaju ne samo pravoslavci već i Turci verujući u isceljenje, naredio je da se kovčeg donese u Beograd i tu javno spali.
Turci su proneli kovčeg iz Mileševe kroz celu Srbiju, sve do pred Beograd, na polje Vračarevo, kako bi Srbi sa obe strane Dunava videli čin spaljivanja.
Spaljivanjem moštiju Svetog Save Turci su želeli da unište njegov kult, potisnu hrišćanstvo i unište simbol srpske tradicije i istorije.
Mošti su spaljene, ali je Svetosavlje nadživelo tursko ropstvo.
Tačno mesto spaljivanja teško je sa sigurnošću utvrditi.
Iako je Hram Svetog Save sazidan na mestu za koje se smatra da je mesto spaljivanja moštiju, taj se događaj verovatno nije desio na današnjem Vračaru.
Na isti datum, 1895. godine osnovano Društvo za podizanje hrama Svetog Save na Vračaru, a za prvog predsednika izabran mitropolit srpski Mihailo.
Postoje tvrdnje da Sveti Sava zapravo nije spaljen i da njegove mošti počivaju u manastiru Ždrebaonik.
Takođe, na današnji dan ali 1939. godine osvećeni temelji Hrama Svetog Save na Vračaru.