Pojedine kriminalce "zemunskog klana" pored zločina povezivale su i porodične tragedije.
Jedan od najpoznatijih je slučaj Mileta Lukovića, poznatijeg kao Kum, drugog čoveka u hijerarhiji nekadašnjeg "zemunskog klana".
On se sa Dušanom Spasojevićem, koji je kasnije postao i vođa klana, sa 25 godina iz rodnog sela Retkocera, na granici s Kosovom, zbog čega je i dobio nadimak Šiptar, uputio u Beograd. Za njim je potom došao i najbolji drug Mile Luković, koji je baš zbog njihovog kumstva dobio nadimak Kum. Luković je tada bio zaposlen kao stražar u rudniku Lece i kao čuvar u prištinskom zatvoru.
Njih dvojica su prvo počeli da kradu i preprodaju drogu. Boro Banjac, visoki policijski funkcioner je Vojislavu Tufegdžiću, autoru knjige "Vidimo se u čitulji, dvadeset godina posle" pričao je o Lukojeviću i Spasojeviću iz vremena kad je bio šef za suzbijanje kriminala u opštini Savski venac:
"Uhapsili smo ih 1995. godine zbog obijanja automobila na parkingu kod Vojnomedicinske akademije. U to vreme su na VMA smeštani ranjenici iz BiH, a većini je rodbina dolazila iz unutrašnjosti ili iz inostranstva. Rođaci koji su stizali u posete ostavljali su na parkingu automobile, često sa torbama punim stvari, jer nisu mogli da ih vuku sa sobom u bolnicu. Tu su te bitange obijale vozila i krale stvari ljudima koji su došli da posete ranjenike. Barabe, to je bilo odvratno... Međutim, već tada su imali neku zaštitu u SUP-u. Jednom prilikom je zvao tadašnji načelnik Uprave kriminalističke policije Beograda zahtevajući da ih, kao, samo ne bijemo. Objašnjavao je nešto poput - nema smisla, rodom smo iz istog kraja, nije to delo zbog kojeg su zaslužili batine".
Od tog događaja, prošlo je osam godina i njih dvojica su od sitnih kradljivaca postali vođe klana koji je ušao u otvoreni sukob sa državom. Uhapšeni su 1997. godine, a ubrzo nakon toga u policiji se pojavio otac Mileta Lukovića koji je lično želeo da se uveri u istinitost priče koju su mediji preneli..
On je došao da čuje da li je tačno da je njegov sin obrukao porodicu. Nedugo nakon toga, otišao je iz Beograda i izvršio samoubistvo.
Otac Dušana Spasojevića je umro prirodnom smrću, ali je na samrtničkoj postolji prokleo sina. Pred porodicom je izjavio i da ne želi da mu se sin pojavi na grobu. Nikada. I tako je bilo.
U patrijahalnoj sredini kakva je na jugu Srbije, ulazak u kriminal je neoprostiv greh. U to su duboko verovali i očevi Dušana Spasojevića i Mileta Lukovića.
(MONDO)