Konfeti su padali na francuske reprezentativce, kolega Mladen i ja smo napravili par fotografija njihovog slavlja.

Na izlazu sam sreo francusko-američkog komentator George Eddya i pružio mu ruku. Eddy je prenosio najviše NBA finala sa lica mjesta od svih novinara iz Evrope, mislim 14 te 5 ili 6 Olimpijskih igara. Konačno je doživio titulu prvaka Evrope, kada su se Francuzi najmanje nadali. Odmah u blizini legendarni Richard Dacoury koji i sada izgleda kao da može odigrati 15 minuta je skautao od sreće ogrnut francuskim šalom. Boris Diaw je u uglu dvorane dovršavao treći kilogram hrskavih pilećih krilaca...šalim se...

Eurobasket u Sloveniji ćemo pamtiti kao jedan od najluđih u novijoj istoriji.

Gomila iznenađenja, neizvjesne završnice, nekoliko spektakularnih utakmica, ljepotica prvenstva Španija - Francuska, puno sudijskih grešaka i konačni trijumf Tony Parkera.

Francuska je uradila ono što je napravila Grčka njima 2005.

Veliki povratak u polufinalu i onda igra u finalu koja nije ostavila bilo kakvu sumnju oko pobjednika. Dobar dio prvenstva su uzgledali kao grupa zombija. Izuzetno limitirani u napadu, bez brzine više, predvidive kretnje, nezainteresovanost ali kako to zna biti slučaj na ovim takmičenjima uhvatili su pravi ritam u pravo vrijeme.

Španci su nakon poraza u polufinalu kukali kako je Francuskoj u drugom poluvremenu bila dozvoljena rukometna odbrana i da su samo zato prošli u finale. Možda je i istina ali nakon poraza Španije niko nije previše tugovao.Litvanija se uz puno muke izvukla iz Jesenica i na kraju dogurala do finala. Možda su u finalu mogli više da Inspektor Kluzo tj. Kazlauskas nije neobjašnjivo izvukao iz igre Kleizu koji je pogađao i nogom te da je više prostora dobio Valančiunas umjesto bolno limitiranog Javtokasa.

O ponašanju određenog broja španskih igrača bi se moglo napisati svašta ali jednu stvar treba naglasiti... od 2006-te naovamo niko u Evropi ne igra ljepšu košarku od Španije.

Španci su kako sami kažu davno napustili proces selektiranja igrača na osnovu visine. U Španiji se već duže vrijeme primjenjuje američki sistem selekcije koji je vrlo prost. Ako znaš da trčiš, dodaš i šutiraš loptu - onda igraš. Drvenjake od 215cm tamo ne zarezuju puno. Zato smo svjedoci da Navarro, Rudy, Rodriguez i slični bacaju asistencije i alley-oopove kroz uši, valjaju loptu kroz noge protivniku i ispaljuju trojke sa jedne noge u padu. Nema veze što imaju 20kg sa krevetom i što kod nas nikada ne bi prošli kadetsku selekciju....

Sa Ex-Yu prostora na SP naredne godine će Hrvatska, Slovenija i Srbija. Trend o kojem smo pisali tokom prošle sezone bio je tako vidljiv i na ovom Eurobasketu.

Kvalitetni šuteri su izumiruća vrsta na ovim prostorima. Lome se table i promašuju penali u zabrinjavajućem broju. Prostor gdje se nekada pravila prevaga u odnosu na ostale(linija za tri poena, linija slobodnih bacanja i kontrola lopte) je postao prostor gdje Ex-Yu selekcije redovno gube tekme.

Bolna je spoznaja da debelo kaskamo u individalnom kvalitetu.

Naši treneri i dalje mogu da donesu prevagu u nekim utakmicama ali za korak više nedostaje igrački kvalitet. Uostalom Vincent Collet je evropski šampion, a Juan Orenga je treći to vam govori sve što treba da znate...

Organizacija evropskog prvenstva nije bila sjajna.

Posebno je sve izgledalo trapavo i konfuzno u Jesenicama. Prelazak u Ljubljanu je donio napredak ali opet kada vam obezbjeđenje gleda u akreditaciju kao da polažu ispit na mašinskom fakultetu, kada vas FIBA tjera da nosite narandžasti marker dok silazite na parket iako treba da imate živo javljanje pred kamerom i kada se hrana dijeli kao u zatvorskom bloku onda je jasno da smo prilično daleko od nekog majstorstva. Karte su bile preskupe i iako su iz FIBE slavodobitno saopštili da je na ovom Eurobasketu prodato najviše ulaznica u istoriji EP, opet su kadrovi bolno praznih Stožica tokom drugog kruga govorili više od bilo kojeg saopštenja....

FIBA bi izgledala fantastično da je 1965 godina, na njihovu žalost nije.

Organizacijom dominiraju ljudi iz Kardifa, Glazgova, Birmingema, Bordoa, Nice i ostalih bastiona košarkaške igre. U FIBA svijetu i dalje nema mjesta za usporeni snimak kojim bi se ulovile sve nepravilnosti u recimo zadnja dva minuta tekme. Vrhunac je gledanje snimka da se ustanovi je li šut bio prije isteka vremena. sudijama se ostavlja previše prostora za interpretaciju, a pravila po kojima se igra jednostavno nisu adekvatna brzini i skočnosti današnjih igrača.

Tokom četvrtfinala i polufinala oduzeto je preko 30 akreditacija zbog raznih narušavanja FIBA propozicija, opet neke kolege koje su bile uredno akreditovane nisu mogli da podignu svoje propusnice za završnicu turnira. Zbog toga niko nije snosio odgovornost. Ova organizacija je zrela za ozbiljan remont već 10 godina i to je jasno svakome ko voli i poštuje košarku.

Eurobasket Slovenija na kraju apsolutno može da dobije prolaznu ocjenu. Svakome ko je bio u Poljskoj i Litvaniji jasno je da uvijek može gore. Ocjena za Sloveniju će vjerovatno i porasti kada za dvije godine kročimo na tlo Ukrajine, novog domaćina EP.

E, to će biti avantura...