TAJNI PLAN ZA RUŠENJE TITA I PODELU JUGOSLAVIJE: Država je trebala da se raspadne na dva dela, a Broz likvidira!

Tajni plan za razbijanje Titove Jugoslavije počela su da kuju dva stara znanca davne 1954. godine u Argentini. 11 avgusta iste godine u prestonici Argentine, Buenos Ajresu dolazi do izmirenja ljutih neprijatelja. 

Bivši lideri  ugovorom su se obavezali da priznaju samoopredeljenje hrvatskog i srpskog naroda nakon što bude srušena Titova Jugoslavija. Dogovor je takođe bio da zajedničkim snagama rade na stvaranju nezavisne Hrvatske i nezavisne Srbije, koje bi zauzimale većinu prostora tadašnje Jugoslavije. To znači da su ovim dogovorom inicirane pretenzije na druge države članice koje su se nalazile u saveznoj državi. Jedino je Slovenije izuzeta.

Milan Stojadinović je isticao da je sporazum najbolji mogući način da se konačno stane na kraj međusobnom istrebljivanju dva naroda koje ih je pratilo za vreme Drugog svetskog rata i neposredno posle njega, jer su Srbi i Hrvati vekovima živeli u posebnim državama, međusobno se uvažavajući i poštujući.

Obe strane u sporazumu su se složile da se nakon rušenja Titove Jugoslavije ona podeli i uspostave "velika Srbija" i "velika Hrvatska". Ovo znači da bi Bosna i Hercegovina, Makedonija i Crna Gora ušle u sastave ove dve nove države, a Slovenija bi zadržala i državu i teritoriju.

Granica Srbije i Hrvatske prema sporazumu su trebale da budu sledeće:

Od severa prema jugu između Hrvatske i Srbije granica je trebala pratiti već postojeću između SR Hrvatske i SR Srbije do reke Save i granice sa SR Bosnom i Hercegovinom. Zatim je granica trebala pratiti reku Savu do ušća reke Bosne.

Bosna i Hercegovina je podeljena na pola, rekom Bosnom, a zatim u produžetku linije njenog donjeg toka planinskim vrhovima do početka donjeg toka reke Neretve, i potom istim tokom do Jadranskog mora. 

Sarajevo je u podeli pripalo Srbiji, a Banjaluka Hrvatskoj. Po sporazumi i Dubrovnik je trebalo da uđe u sastav srpske države kao i značajan deo jadranske obale.

Makedonija u sporazumu nije spominjana, jer je ovu jedinicu savezne države Stojadinović preliminarno, najverovatnije smatrao srpskom. Ona čak ni geografski ne bi mogla da se uklopi na drugu, hrvatsku stranu.

Sporazum je takođe predviđao mirno preseljenje uz razmenu imovine svih Srba koji bi se zatekli u teritorijalnim okvirima Hrvatske, kao i svih Hrvata koji bi se zatekli u teriotorijalnim okvirima Srbije. Što se tiče pripadnika islamske vjeroispovijesti po ovom sporazumu smatrani su Hrvatima.

Sporazum koji su hteli da sprovedu Pavelić i Stojadinović nije naišao na emigrantsku podršku ni srpske ni hrvatske strane, a što se tiče države koju je trebalo sporazumom prepoloviti, ona je bila sve jača i čvršća.

Vođa tadašnje Jugoslavije Josp Broz Tito čuvši za ovaj sporazum naredio je da u jugoslovenskim medijima o dogovoru Pavelića i Stojadinovića ne bude objavljeno apsolutno ništa tako da Jugosloveni o tome ništa nisu znali. Tito je ovaj sporazum nazivao računom bez krčmara, međutim pričalo se da mu nije bilo svejedno i da je na sve načine pokušavao da eliminiše bilo koga ko mu se približi na takav način. Kada je se za sporazum saznalo, on više nikoga nije ni zanimao, pa je priča o njemu ostala nepoznata. 

Naime, sporazum nije nikad potpisan ali je sve bilo dogovoreno, pripremano i potanko  formulisano.

Samo dva dana pre potpisivanja sporazuma, Stojadinović je obavestio Pavelića da se sve odlaže. Šta je tačno Stojadinovića navelo na ovaj potez ostaće misterija, ali je jedno sigurno, a to je da je implementacija ovog sporazuma tada bila skoro nemoguća. 

(MONDO)

Budite bolje informisani od drugih, PREUZMITE MONDO MOBILNU APLIKACIJU.